Όχι όπως ήθελες, όπως βρήκες!

Όχι όπως ήθελες, όπως βρήκες!

Προσδοκίες… Υπερτιμημένες; Ε ναι, ειδικά όταν ορίζουν τη ζωή σου. Κι εμένα μου την όρισαν για χρόνια. Έμαθα, με πόνο, να μην περιμένω τίποτα από συγκεκριμένους ανθρώπους, να δεχτώ πόσο λίγοι είναι και ότι δεν μπορούν ρε αδερφέ να κάνουν τίποτα παραπάνω από αυτό που ήδη κάνουν. Καλό, κακό; Αυτό είναι και δέξου το! Το δέχτηκα.

Ξέρεις τι είναι να ξεροσταλιάζεις για μια κουβέντα, για ένα βλέμμα, για ένα «μπράβο», για ένα «σ’αγαπώ»; Τι κουραστικό Θεέ μου. Τι απογοήτευση όταν δεν τα εισπράττεις. Τι πληγή που αιμορραγεί ξανά και ξανά. Τι θυμός…

Παραδέξου το και μη σε πειράζει να το πεις και φωναχτά! Κάποιοι άνθρωποι είναι μικροί και λίγοι μπροστά σε αυτό που θα ήθελες εσύ να έχεις. Ακόμα κι αν αυτοί λέγονται γονείς, ακόμα και αν λέγονται σύντροφοι. Περιμένεις να δεις κάτι και δεν το βλέπεις, γιατί εξακολουθείς να περιμένεις; Άλλαξε εσύ! Φύγε ή μείνε, αλλά άλλαξε! Και μην περιμένεις πολλά από αυτούς. Δεν μπορούν, μην τους παρεξηγείς.

Κάποια στιγμή, κατανοείς τι συμβαίνει σε σένα αλλά και στον άλλον και τότε, σιγά σιγά, κλείνεις τις πληγές σου και προχωράς επιτέλους!

Αν τελικά αλλάξεις, πρόσεξε μην αλλοτριωθείς. Μην αλλάξεις γιατί πληγώθηκες, γιατί στερήθηκες. Να αλλάξεις συνειδητά και γιατί πιστεύεις ότι είναι καλό για σένα. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, το καταφέρνεις μόνο με την αυτογνωσία. Μαθαίνεις τον εαυτό σου και μέσα από αυτόν και τους άλλους.  Και αλλάζεις εσύ και αλλάζουν κι οι άλλοι. Μπορεί να φύγουν εκείνοι, αλλά εσύ θα είσαι καλά κι αυτό μετράει!

Μη σταματήσεις όμως να έχεις τις προσδοκίες σου, απλώς μην ανεβάζεις πολύ τον πήχη ειδικά στους ανθρώπους που βλέπεις ότι δεν μπορούν πολλά. Μάθε να διακρίνεις τις δυνατότητες του άλλου και οι προσδοκίες σου θα προσαρμοστούν. Κι εσύ μαζί τους.

 “You can’t stop the waves, but you can learn to surf”
Jon Kabat-Zinn

Κατερίνα Τσαμπά