Ποτέ μη λες «ποτέ» και ποτέ «για πάντα». Πάντα αναρωτιόμουν ποιος αποφάσιζε γι’ αυτό. Εγώ δεν είμαι η μόνη αρμόδια να πω για μένα;
Από μικρά μοιάζει να μας προετοιμάζουν για συγκεκριμένες συμπεριφορές, να ζητάμε συγκεκριμένα πράγματα από μια σχέση, να κοιτάμε σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Γιατί άραγε; Το έχεις σκεφτεί;
Ό,τι και να προσπαθούν να μας μάθουν, ας βρούμε τρόπο να τα κρίνουμε με βάση τα δικά μας θέλω και πιστεύω και ας κρατάμε μόνο αυτά που μας κάνουν, αυτά που μας ταιριάζουν. Ας κρίνουμε για τη ζωή μας εμείς και μόνο εμείς. Εγώ θέλω να λέω ελεύθερα «για πάντα» και «ποτέ» όποτε θέλω. Θέλω να αγαπώ για πάντα, να είμαι με τον άνθρωπο μου για πάντα, να μη χωρίσουμε ποτέ, να είμαστε για πάντα αγαπημένοι. Δεν μπορώ λες εσύ; Κοίτα με, θα σου πω εγώ!
Όταν με πατρονάρουν και μου λένε τι να πω και τι να κάνω, μου έρχεται να τους πω να κοιτάνε τη ζωή τους και να με αφήσουν ήσυχη. Στην τελική πρέπει να το πω κάποια στιγμή αυτό.
Ποιος είσαι εσύ που ξέρεις καλύτερα τι είναι καλό και σωστό για μένα; Γονιέ, ακόμα κι εσύ, κάποτε σταματάς να νουθετείς. Έβαλες τις βάσεις, άσ’το παιδί σου να διαμορφώσει τις δικές του αρχές και κοίτα το να γίνεται πολίτης του κόσμου, του δικού του κόσμου όχι του δικού σου.
Ο καθένας διαμορφώνει τον δικό του μικρόκοσμο μέσα στον οποίο κινείται όσο πιο ευγενικά, όμορφα, ήσυχα ή έντονα μπορεί και θέλει.
Αυτό που σε διαφοροποιεί από τους άλλους, να ξέρεις ότι είναι η συνέπεια. Να έχεις συνέπεια φίλε μου. Λες ότι θες «για πάντα» με το σύντροφό σου, ε τότε κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου να το τηρήσεις. Ό,τι λες, να το τηρείς.
Συνέπεια στο «ποτέ» αλλά και στο «για πάντα». Συνέπεια στη στάση που κρατάς απέναντι σε όλα. Και τότε ο σεβασμός θα είναι αυτονόητος.
