Από τότε που θυμάμαι τη μητέρα μου, θυμάμαι να με καθοδηγεί πώς θα μιλάω, πώς θα φέρομαι στους συγγενείς, ανεξαρτήτως αν εκείνοι μας φερόντουσαν καλά εμείς έπρεπε να είμαστε τυπικοί.
Μου έλεγε να κλείνω το στόμα σε ό,τι ακούω από τον όποιον συγγενή ακόμα κι αν αυτό αφορά αρνητικά εμένα, ότι πρέπει να έχω πάντα σεβασμό ανεξάρτητα το πώς αυτοί φέρονται, ότι πρέπει να τους επισκέπτομαι ακόμα και αν δε θέλω, ότι ότι ότι.
Δε θυμάμαι ποτέ όμως αυτούς τους συγγενείς να μου συμπαραστέκονται στα δύσκολα, να με πιστεύουν όταν τους έλεγα το οτιδήποτε, να μου φέρονται με αγάπη, σεβασμό και να νιώθω αυτό το δέσιμο που έβλεπα στις οικογένειες των περισσότερων φίλων μου. Δηλαδή είχα μόνο υποχρεώσεις και όχι απαιτήσεις. Απαγορευόταν να έχω απαιτήσεις.
Μεγαλώνοντας άκουγα για την περιβόητη ελληνική οικογένεια και νόμιζα ότι μιλούσαν κινέζικα.
Τώρα, χρόνια μετά και μεγάλη αρκετά, έφτασα να μη μιλάω με το μισό σόι, όχι γιατί ήθελα εγώ, αλλά γιατί κατάλαβα ότι δεν ήθελαν εκείνοι να έχουν σχέση μαζί μου. Και δε με νοιάζει, ειλικρινά. Σώθηκα κυριολεκτικά. Άλλωστε με αυτούς τους λίγους που έχω επαφή μου αρκούν, γιατί είναι αυτοί που με σέβονται και που με καταλαβαίνουν, είναι αυτοί που όταν περνούσα δύσκολα ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά, είναι αυτοί που αν τους πάρω τηλέφωνο θα με ακούσουν ό,τι ώρα και να είναι. Είναι αυτοί που με αγαπούν. Είναι λίγοι, αλλά είναι οι καλοί.
Βαρέθηκα τα στερεότυπα και τώρα, στα 44 μου, λέω «αντίο» σε όλους αυτούς που δεν κατάλαβαν καν τη λέξη «οικογένεια». Και λέω «καλώς ήλθες» στη νέα μέρα που ξημερώνει για τη δική μου πλέον οικογένεια, αυτή που φτιάχνω εγώ που μπορεί να είναι οι φίλοι, αλλά σίγουρα είναι ο άνθρωπος μου και αργότερα, που ξέρεις, και τα παιδιά μου.
Δε θέλω να κάνω τα λάθη των άλλων. Τα έζησα στο πετσί μου και τα σιχάθηκα. Θέλω να δημιουργήσω μια οικογένεια που να μένει πάντα ενωμένη, πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, με αγάπη και ειλικρινή σεβασμό να επικοινωνούν. Ζητάω πολλά;
