Μαζί σου, αγάπη μου. Για όσο, για όπου!

Μαζί σου, αγάπη μου. Για όσο, για όπου!

Είναι κάποιες γυναίκες απόλυτες , δυναμικές, που ενώ μπορούν να διεκδικήσουν πολλά, πάρα πολλά , όχι από ματαιοδοξία απλά επειδή τους αξίζει, εκείνες δε ζητούν τίποτα παραπάνω από έναν άντρα. Τίποτα παραπάνω από το να τις νιώσει.

Μοιάζουν σαν να βάζουν ένα σιωπηλό στοίχημα με τον ίδιο τους τον εαυτό. Άραγε, θα βρεθεί αυτός που θα μπορέσει να τις καταλάβει; Φαντάσου τις όπως ένα ανοιχτό βιβλίο.
Ποιος θα είναι αυτός που θα καταλάβει το νόημα πίσω από αυτά που διαβάζει;
Διαθέτουν μια παιδικότητα που τις κάνει να φαίνεται η ζωή τους ρόδινη.

Έχουν και μια καρδιά που χτυπά δυνατά στο στήθος. Και περιμένουν…

Αυτόν που θα έρθει . Όχι για να τις κρίνει. Σε καμιά περίπτωση να τις αλλάξει ,δεν μπορεί και κανείς άλλωστε. Να μη μηδενίσει τίποτα επάνω τους. Είναι κάποιοι άντρες ήρεμοι, αθόρυβους τους λέω εγώ. Δεν κάνουν κρότο και φασαρία στο πέρασμά τους. Δε σε μαγεύουν με καμιά γοητευτική εμφάνιση.

Μιλάνε σχετικά χαμηλόφωνα. Το χαμόγελό τους είναι πλατύ και το γέλιο τούς προσδίδει κάτι διαφορετικό. Είναι δυνατό και πηγαίο. Αν τους παρατηρήσεις λίγο καλύτερα θα δεις στο βλέμμα τους μια σπίθα. Πότε λάμπει περισσότερο, πότε όχι, αλλά είναι πάντα εκεί , αναμμένη, έτοιμη να πάρει φωτιά. Ονειρεύονται  μια γυναίκα που θα ασχοληθεί πιο σοβαρά μαζί τους και ελπίζουν να είναι αυτή , η  μοναδική, που θα δει πόσο πόνο κρύβουν πίσω από το δυνατό τους γέλιο.
Έμαθαν με τα χρόνια να τον κρύβουν καλά. Ζητάνε και αυτοί κάποια, που θα την αφήσουν άφοβα πια να δει την ψυχή τους. Εγώ, λοιπόν, μια τέτοια γυναίκα, βρήκα εσένα, αυτόν τον άντρα.

Μοιραία συνάντηση !     
Λέξεις, βλέμμα, μυρωδιές, συναισθήματα. Και των δύο οι αισθήσεις ένα, τόσο απλά.
Ποιος πιστεύει στη μαγεία; Μικραίνουν οι αποστάσεις, δεν υπάρχουν διαφορές. Δεν υπάρχει τίποτα….
Σβήνουν όλα όσα υπήρχαν. Μόνο γεμίζεις. Με το ωραιότερο συναίσθημα που έχεις νιώσει μέχρι τώρα. Λέγεται πληρότητα, ολοκλήρωση.
Δύο ξένοι, που κάθε μας βήμα , μας έφερνε όλο και πιο κοντά τον έναν στον άλλον.
Ο χείμαρρος παρασύρει και ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Κι όμως, ενώ παρέσυρε εμάς, έμειναν ανέπαφα όλα γύρω μας.
Όλα εκεί, όλοι εκεί.

Στη θέση τους όπως τα είχαμε. Μόνο εμείς. Ίδιοι για όλους τους άλλους , αλλά όχι για εμάς πια.
Ο ένας στο μυαλό του άλλου. Δύο ξένοι που μιλούν με σιωπή, μιλούν με τραγούδια, μιλούν με τα μάτια και τα έχουν πει όλα .
Όλα όσα δεν άκουσαν άνθρωποι δίπλα τους χρόνια ολόκληρα.
«Βγαίνουμε απ’ το όνειρο;» με ρωτάς. Και εκεί στην πραγματικότητα , μιλάμε σαν όλους τους άλλους . Με λόγια .Τότε μας πιάνουν τα γέλια με τις ίδιες μας τις λέξεις , φαντάζουν τόσο  μα τόσο μικρές , τόσο λίγες. 
Με λες Φως... Φως που ήρθα στη ζωή σου και της έδωσα λάμψη, φώτισα μου λες κάθε σου σκοτεινό σημείο.

Ζέστανα κάθε παγωμένο σου κομμάτι.
Απάλυνα κάθε πόνο. Και εγώ διαλέγω να σε λέω Άνεμο.
Που ήρθες και με σήκωσες πολύ ψηλά. Μπήκες στη ζωή μου έτσι αθόρυβα , όπως λέω εγώ.
Με ηρεμείς , ξέρεις το νόημα πριν καν γράψω τις λέξεις.

Νιώθεις τον δικό μου παλμό και του δίνεις την ένταση που πρέπει να έχει σε κάθε χτύπο. Γινόμαστε τραγούδι, γλυκό, μελωδικό, σαν αυτά που τα ακούς και γαληνεύει η ψυχή σου.
Διαλέγεις να είμαστε ένας στίχος του και μου ζητάς να είμαι στη ζωή σου και να σε αγαπώ. 
Ξέρω, είμαστε αρκετά μεγάλοι για να πιστεύουμε πως θα είμαστε μαζί για πάντα.
Και εσύ…. ρωτάς «πιστεύεις στα παραμύθια;»
«Ναι» σου απαντώ .
Μαζί λοιπόν. Για όσο, για όπου…
Δε μου είπες τον στίχο μας …
«Ο χωρισμός , θυμήσου, είναι χειμωνανθός. Σε αφήνω στον Αέρα για να σε βρω στο φως».
Είναι κάποιες γυναίκες που ψάχνουν …
Και ναι, βρίσκουν εκείνους τους άντρες!  

Χριστίνα Καζανιάτορα