Νοητές γραμμές, γραμμές φανταστικές του νου μας.
Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Απλές γραμμές χαραγμένες στα στενόμυαλα κεφαλάκια μας. Αυτά είναι τα σύνορα, αυτές οι γραμμές. Όμοιες με τις γραμμές που κάναμε στο θρανίο όταν μαλώναμε με τον διπλανό μας. Τέτοιες γραμμές, παιδαριώδεις. Αυτός είναι ο ρατσισμός. Το αποτέλεσμα αυτών των γραμμών.
Νοητές γραμμές που χωρίζουν χώρες και ανθρώπους.
Κάποτε γνώρισα έναν σπουδαίο κατά τα λεγόμενα πολλών. Είχε κάνει πολλά ταξίδια και ήταν μορφωμένος. Ήξερε πως έμοιαζε ένας ωκεανός και μια έρημος. Είχε ταξιδέψει στην Αμερική αλλά και στην Αφρική. Είχε δει πιγκουίνους και κοάλα. Είχε ταξιδέψει και στον Βόριο πόλο αλλά και στην Αυστραλία. Ήξερε γιατί οι Κινέζοι τρώνε με chopsticks και γιατί φτιάξανε οι Άγγλοι τον Big Ben. Είχε επισκεφθεί ακόμα και την Ασία και φυσικά γνώριζε πολύ καλά όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Μα κοίτα να δεις, βλέπει πρόσφυγες να του ζητούν βοήθεια και γυρνά το κεφάλι.
Πιστεύει πως οι μουσουλμάνοι είναι δολοφόνοι, οι Αλβανοί κλέφτες και οι Ρωσίδες πόρνες.
Και εγώ, διψασμένη να μάθω για τα ταξίδια του στον κόσμο τον ρώτησα,
Τι πλάσματα είδε στον ωκεανό; Τι είχε συμβεί εκεί;
Δεν ξέρω, μου απάντησε, δεν ρώτησα.
Και η έρημος; Πως είναι; Πως ζουν οι άνθρωποι στην Αφρική;
Δεν ξέρω μου απάντησε, δεν ρώτησα.
Και οι πιγκουίνοι πως ζουν; Και πάλι δεν ρώτησα.
Και οι Κινέζοι; γιατί τρώνε με ξυλάκια;
Δεν ξέρω μου απάντησε, δεν ρώτησα.
Και τότε κατάλαβα, είχε δει τον κόσμο μα δεν τον είχε γνωρίσει. Γιατί δεν γίνεται να γνωρίσεις τον κόσμο και να μην τον αγαπήσεις. Να μην αρχίσεις να σέβεσαι την διαφορετικότητα. Δεν γίνεται να γνωρίσεις αυτόν τον κόσμο και να μην αισθάνεσαι τυχερός, να μην αλλάξεις. Να μην συνειδητοποιήσεις πόσο μικρός είσαι.
Ένας κόκκος άμμου δίπλα σε τόσους άλλους.
