«Εν αρχή είναι ο λόγος», «κάθε αρχή και δύσκολη», «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».
Εάν η αρχή δεν ήταν τόσο σημαντικότερη του τέλους, δεν θα είχαν γραφεί τόσα ευφυολογήματα που να την υποστηρίζουν και να την επικαλούνται!
Κάθε αρχή συνοδεύεται με διθυράμβους, με Μάννα εξ ουρανού!
Κάθε τέλος με μοιρολόγια και χολή!
Αν πάρουμε όλες τις αρχές αυτού του κόσμου, μέχρι την πιο απλή, την αρχή μιας σχέσης και τις συγκρίνουμε, κακά τα ψέματα οι διαφορές είναι ελάχιστες.
Όλα μοιάζουν χαρούμενα, αισιόδοξα και απίθανα προβλέψιμα!
Το τέλος είναι το απρόβλεπτο!
Το τέλος έχει το ενδιαφέρον.
Το τέλος είναι η αρχή!
Το τέλος και η αρχή είναι αλληλένδετα, δεν μπορούν να διαχωριστούν.
Είναι σαν την εισπνοή και την εκπνοή!
Για να υπάρξει καινούργια αρχή, πρέπει να υπάρξει τέλος.
Αν δεν προϋπάρξει η αρχή το τέλος δεν θα έρθει ποτέ.
Μια αρχή μοιάζει πάντα δύσκολη, μα ωραία και ενδιαφέρουσα, δε νομίζεις;
Ενώ το τέλος οδυνηρό αν και συχνά λυτρωτικό!
Μπορεί η αρχή να εμπεριέχει κάτι τσιτάτο, μα όλοι και όλα δουλεύουν για το τέλος!
Αλήθεια θα κρέμαγες ποτέ στον τοίχο σου ένα παζλ που του λείπουν δέκα κομμάτια;
Διαβάζεις ένα βιβλίο και το κατανοείς μέχρι που κλείνεις την τελευταία του σελίδα!
Αν μας ρωτούσαν τι προτιμάμε θα λέγαμε την αρχή! Έχει μέσα της πρόκληση για το άγνωστο που έχει κάθε αρχή, έχει περιπέτεια, ενδιαφέρων, προοπτική, σχέδια, όνειρα, μέλλον!
Αισθάνεσαι φρέσκος, αισιόδοξος, τολμηρός, αποφασισμένος, έτοιμος!
Το ενδιαφέρων επίσης με την αρχή και το τέλος, είναι το οξύμωρο της υπόθεσης. Ποτέ δεν είσαι σε θέση να ξέρεις αν αυτό που θα ξεκινήσει θα είναι το καλό ή αυτό που θα τελειώσει ε δε συμφωνείς;
Κάπως μοιάζει με το φαγητό, την ώρα που ξεκινάς έχεις μεγάλες προσδοκίες και βάζεις όλη σου την δημιουργικότητα, φτάνοντας όμως στο τελικό στάδιο του ψησίματος και εν τέλει στο πιάτο σου, κρίνεις αν έγινε καλό ή κακό!
Εκεί αν βγήκε χάλια μετανιώνεις για τον χρόνο που θυσίασες και τις προσδοκίες που έβαλες, αν πάλι είναι τόσο καλό απογοητεύεσαι που τελείωσε τόσο γρήγορα!
Σε κάθε αρχή, επαγγελματική ή προσωπική, βάζεις στόχους, πλάθεις ιστορίες, έχεις εκείνη την ορμή που σε παρασέρνει να δοκιμάσεις πράγματα, να πειραματιστείς, να ψάξεις, να ασχοληθείς. Κάθε νέα αρχή κουβαλά μαζί της ένα μυστήριο κι αν δεν έχει λίγο μυστήριο η ζωή, δεν έχει ενδιαφέρον. Πάνω από όλα όμως, σε κάθε νέα αρχή, κάνεις όνειρα. Και το να μπορείς να ονειρεύεσαι είναι αυτό που σου δίνει ζωή. Και τα όνειρα τα κάνουμε (κυρίως) στην αρχή και τη διάρκεια. Όχι στο τέλος.
Όλα τα πράγματα στη ζωή τα κάνουμε για την αρχή. Η αρχή μιας ταινίας, ενός βιβλίου, ακόμα κι αυτού του κειμένου, είναι που θα καθορίσουν την επιτυχία ή την αποτυχία του. Για να γίνει η αρχή (σε μια σχέση), κάνεις δεκάδες καραγκιοζιλίκια για την ή τον προσελκύσεις. Για να γίνει η αρχή σε μια δουλειά, στέλνεις βιογραφικό. Για να αρχίσει κάτι καινούργιο και καλύτερο, παλεύουμε καθημερινά. Για, για, για. Αντίθετα, το "γεια" ποιος το προτιμά, εκτός από τον Τάκη, τον Τσουκαλά;
Μα το τέλος δεν είναι απαισιόδοξο. Το τέλος είναι ένα ντε φάκτο πράγμα, είναι η μόνη σταθερά, ο μόνος βράχος. Το τέλος είναι το μόνο που θα συμβεί οπωσδήποτε και βάσει αυτού, δομείς όλη σου την ύπαρξη. Δεν είναι χρωματισμένο, δεν είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο, δεν είναι καλό ή κακό, δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Απλά είναι.
Είναι το μόνο που είναι. Επιπροσθέτως, το τέλος είναι αυτό που οριοθετεί κάθε προσπάθεια, κάθε αρχή, κάθε αφήγηση. Η ζωή μας είναι γεμάτη ξεκινήματα, γεμάτη ανοιχτές πλοκές. Η κάθε μία (προσπάθεια, εμπειρία, πλοκή) καθορίζεται βάσει του τέλους της. Ένα σπουδαίο τέλος εξιλεώνει, ένα φρικτό τέλος γκρεμίζει, ένα απότομο τέλος απαιτεί, ένα προδιαγεγραμμένο τέλος δημιουργεί απόγνωση. Οτιδήποτε (μας) συμβαίνει, καθορίζεται από το τέλος, όχι από την αρχή του. Το τέλος επαναδιατυπώνει τα πάντα. Ή, ακριβέστερα, τα πάντα διατυπώνονται (και αξίζει να διατυπωθούν) επειδή κάποτε, κάπως, θα τελειώσουν.
Στο τέλος υπάρχουν τα συμπεράσματα, η αποτίμηση, η ικανοποίηση αν έχεις καταφέρει αυτό που ήθελες να κάνεις, η ανακούφιση αν όλα έχουν πάει καλά. Από την άλλη, μπορεί να έχεις φάει τα μούτρα σου, να τα έχεις κάνει μαντάρα, να τρέχεις και να μη φτάνεις. Δεν μπορώ να πω, κι αυτό έχει το γούστο του, ακόμα και το ηθικό (ή ανήθικο) δίδαγμα. Αλλά έχεις τελειώσει και αυτό (σχεδόν) πάντα φέρνει και μια μικρή μελαγχολία.
Σε έναν σχεδόν πενηντάρη μην μιλάτε για τέλος.
Όσο και αν έχετε βαρεθεί να το ακούτε ή να το διαβάζετε εκείνο με την Ιθάκη και τον δρόμο, απλά αποδεικνύει πόσο μεγάλος ήταν ο Καβάφης. Και πόση αξία έχει τελικά μια διαδρομή. Και πόσο δύσκολο είναι να τη διαμορφώσεις όπως θέλεις. Αλλά και πόσο ενδιαφέρον είναι να την μανουβράρεις για να την κρατήσεις στη σωστή ρότα. Κατά τα άλλα, μην πιστέψετε ποτέ ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Αυτό είναι μια μεγάλη παραπλάνηση. Η αρχή είναι μόνο η αρχή. Εκεί έγκειται και η μαγεία της. Ότι όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν. Στις αληθινές τους διαστάσεις. Και μην ξεχνάτε ότι χωρίς αρχή δεν θα υπήρχε ποτέ το τέλος.
Αγαπώ την αρχή για όσα πρωτόγνωρα θα με κάνει να αισθανθώ μα λατρεύω το τέλος, γιατί μέσα από αυτό θα βγω πιο δυνατή, και πιο έτοιμη για μια καινούργια αρχή!
