Όλη μου τη ζωή ήθελα να κρύβομαι, να στέκομαι στην άκρη και να είμαι μια μικρή τελεία σε ένα τεράστιο κείμενο, να είμαι κάτι απειροελάχιστο, να μη με κοιτούν, να είμαι αόρατη.
Όλη μου η ζωή ένας αγώνας να αποφύγω τη ματαίωση και μαζί τη ματαιότητα των πάντων.
Ώσπου κατάλαβα πως και οι τελείες έχουν αξία. Και μάλιστα μεγάλη. Αλλάζουν το νόημα, βοηθούν στις ανάσες, δίνουν ρυθμό και ζωή στο κείμενο.
Τότε ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όσο προσπαθούσα να μείνω στην αφάνεια, σαμποτάριζα τον ίδιο μου τον εαυτό και αντί για αόρατη, τελικά γινόμουν γκρι.
Γκρι γιατί δεν ανέπνεα ελεύθερα.
Γκρι γιατί άφησα τα κακώς κείμενα να διαβρώσουν όλη μου τη ζωή.
Γκρι γιατί προσπαθούσα, αλλά προς λάθος κατεύθυνση.
Γκρι γιατί ήθελα το ουράνιο τόξο στη ζωή μου αλλά χωρίς να χρειαστεί να βγω στη βροχή. Χωρίς να βραχώ καν…
Γκρι γιατί ένιωθα, αλλά έκρυβα επιτυχώς τα συναισθήματά μου.
Γκρι γιατί νόμιζα πως δεν με αγαπούσαν.
Τελικά καλύτερα να είμαι γκρι από αόρατη.
Τουλάχιστον μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να μου πω:
«Και το γκρι είναι ένα χρώμα. Απλά δεν είναι το μόνο χρώμα. Και σίγουρα δεν είναι το δικό μου χρώμα!»
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που παλεύουν καθημερινά με τα μουντά χρώματα της ζωής και χάνουν την υπόλοιπη παλέτα. Αξίζει να θυμόμαστε όμως πως υπάρχουν τόσα χρώματα εκεί έξω. Αλλά κυρίως πως υπάρχουν τόσα χρώματα μέσα μας!
