Oh really? Χμμμ, οκ. Το παραδέχομαι! Δεν είμαι superwoman, αλλά σίγουρα είμαι ένα πολυεργαλείο και δεν πρέπει να νιώθω κουρασμένη ποτέ, να τα κάνω όλα στην εντέλεια, να μην κουτουλάω από τη νύστα, να είμαι πάντα χαμογελαστή και χαρούμενη, πάντα δημιουργική και πάντα διαθέσιμη για τους γονείς μου, τα πεθερικά μου, τον άντρα μου και πάντα μα πάντα για το παιδί μου!
Say WHAT? Τελικά μήπως όντως είμαστε superwomen εμείς οι μαμάδες; Μήπως είναι ίδιον των γυναικών, γενικώς, που μπορούν να τα κάνουν όλα και μάλιστα πολύ καλά; Να θυμούνται τα της δουλειάς τους, τα του αντρός τους, τα του παιδιού τους και τα του σπιτιού τους; Να κρατάνε όλες αυτές τις ισορροπίες στην εντέλεια γιατί ποιος άλλος θα το κάνει;
Ε αρνούμαι! Αρνούμαι να δεχτώ ότι θα είμαι 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα στην τσίτα για να τους έχω όλους ευχαριστημένους! Θέλω να είμαι εγώ και το παιδί μου ευχαριστημένοι και ακριβώς με αυτή τη σειρά. Θέλω να μπορώ να πω στον άντρα μου «κράτα την Αθηνά ένα δίωρο, θέλω να πάω μια βόλτα, θέλω να κοιμηθώ, θέλω να κλειστώ στην κρεβατοκάμαρα και απλώς να κοιτάζω το ταβάνι, θέλω να κάνω ένα αφρόλουτρο, θέλω να πάω στην αισθητικό μου να κάνω μια περιποίηση ολόσωμη αν γίνεται».
Γιατί να μην το έχουμε όλες οι γυναίκες αυτό; Γιατί να θεωρείται ότι κάποια πράγματα είναι δικά μας εκ προοιμίου; Ότι μόνον εμείς οφείλουμε να τα διαχειριστούμε κι οι άντρες ωσάν πασάδες να απλώνουν τα πόδια τους στο τραπέζι και να πατάνε τα πλήκτρα του τηλεκοντρόλ κι ας γίνεται γύρω τους ο χαμός;
Ή μήπως η κοινωνία μάς το έχει περάσει αυτό και εμείς το έχουμε καταπιεί αμάσητο; Πάντως εγώ αν δω τέτοια εικόνα σε σπίτι γνωστού, κόβω σχέσεις απευθείας!
Όπως και να΄χει, αυτό που θέλω να πω είναι να ζητάτε. Να ζητάτε βοήθεια. Από τον άντρα σας πρωτίστως και δευτερευόντως από όποιον εμπιστεύεστε.
Σας το ξαναείπα και θα επαναληφθώ, αλλά αν δεν είστε εσείς καλά, δε θα είναι κανείς!
