Συνήθως προσαρμοζόμαστε πολύ εύκολα ή σχετικά εύκολα, στα νομικά πλαίσια- όρια που μας ορίζουν ως τετελεσμένα. Δυσκολευόμαστε όμως πολύ στα συναισθηματικά, είτε αυτά αφορούν ανθρώπους οικείους και αγαπημένους, είτε αφορούν εμάς τους ίδιους
«Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν σου αρέσει να σου κάνουν!»
Εάν αυτή η φράση γίνει αρχή σου, τότε πολύ εύκολα μπορείς να ξεκινήσεις να χτίζεις τα όριά σου. Κάποιες φορές έχουμε υπάρξει περιττά σκληροί. Εντούτοις όμως τα όρια δεν χρειάζονται την σκληράδα μας για να γίνουν σαφή.
Χρειάζεται να είμαστε σταθεροί!
Απλά σταθεροί.
Πότε βάζω όρια;
Πώς βάζω όρια;
Η λέξη επιτρέπω, είναι εκείνη που θα μας δώσει τις απαντήσεις και στο πότε και στο πως.
Έχουμε μιλήσει ξανά για το θέμα των ορίων και θα ξαναμιλήσουμε, γιατί γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη να θέσουν όρια.
Γύρω μας βρίσκουμε συνεχώς περιπτώσεις καταπατητών!
Έτσι εμείς είμαστε σε ετοιμότητα, κάθε φορά που κάποιος τα παραβιάζει, να τα προσδιορίσουμε ευκρινώς και με σαφήνεια, ξανά και ξανά, ωσότου αυτό γίνει κατανοητό.
Ευγενικά και ήρεμα.
Σταθερά και απόλυτα.
Μερικές φορές προκειμένου να αποφύγουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με κάποιους ανθρώπους, προκαλούμε παρανόηση. Και η παρανόηση πρέπει να σας πω, πως είναι μεγάλο σφάλμα εκ μέρους μας.
Γιατί έτσι ο καθένας εισπράττει διαφορετικά την θέση μας, σύμφωνα με το νοητικό του επίπεδο και τον χαρακτήρα του.
Αν αναλογιστούμε αυτό το διαφορετικό επίπεδο του εκάστοτε συνομιλητή μας με την παρανόηση που αφήσαμε να προκληθεί, δεν είναι καθόλου αυτονόητο το μήνυμα μας.
Θα μου πεις κάθε φορά πρέπει να λέω τα ίδια;
Κάθε φορά πρέπει να είμαι έτοιμος ώστε κάποιος να μην παρανοήσει αυτά που λέω;
Ναι λοιπόν, κάθε φορά.
Σαφής και απόλυτοι στα όσα λέμε.
Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό, κάτι μαγικό ή δύσκολο, που χρειάζεται να κάνουμε!
Χρειάζεται να ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι επιτρέπουμε.
Αν συντονίσουμε αυτά τα δύο βασικά γνωρίσματα, τότε έχουμε φτιάξει τη δομή μας!
Για παράδειγμα, ένα οικοδόμημα για να πεις πως θα είναι σε θέση να αντέξει, θα πρέπει να πατάει σε γερές βάσεις. Αν οι βάσεις δεν είναι σταθερές, τότε θα πέσει και όσες φορές και να το χτίζεις, όσο δε δίνεις προσοχή στις βάσεις που θα το στηρίζουν, όλο και θα πέφτει.
Κι ύστερα που το έχεις αυτό το οικοδόμημα; Αφημένο κάπου; Όχι, φυσικά όχι! Το έχεις περιφράξει, ξέρεις τα όριά του που είναι.
Ακριβώς το ίδιο είμαστε εμείς, εμείς είμαστε το οικοδόμημα μας.
Ακριβώς το ίδιο είναι οι σχέσεις μας.
Και ενώ είμαστε πολύ τυπικοί, ή δεν μπορούμε να είμαστε το αντίθετο σε ότι έχει να κάνει με τα υλικά κομμάτια της ζωής μας, σε προσωπικό επίπεδο είμαστε αλάνα, να μπαίνουν μέσα, να παίζουν μπάλα στο γήπεδο μας και να χάνουμε κιόλας!
Για αυτό λοιπόν αφήστε στην άκρη τα όρια της οικοδομής σας, και κοιτάξτε να οριοθετήσετε εαυτόν και αλλήλους!
Σεβαστείτε τον εαυτό σας για να σας σέβονται.
