Να ΣΕ προσέχεις! Να ΣΕ προστατεύεις!
Εσύ! Πρώτα εσύ! Πάντα εσύ!
Είναι αμφίβολο αν θα σταθείς τυχερός να βρεις κάποιον άλλον να το κάνει μαζί με σένα ή αντί για σένα!
Το οφείλεις στον εαυτό σου! Μην το ξεχνάς!
Μη τον παραμελείς! Μην το βάζεις σε δεύτερη μοίρα.
Έτσι κι αλλιώς το μόνο σίγουρο είναι, πως ακόμη κι αν όλοι φύγουν αυτός θα σου μείνει αμανάτι!
Γι’ αυτό κοίτα, τότε, να μπορείς να τον αναγνωρίσεις!
Να μπορείς να τον αγαπάς και να τον αντέχεις!
Πρόσεχε να μην αφήσεις να τον μεταλλάξουν οι πληγές και τα εγκαύματά του…
Κοίτα! Το τσουρουφλισμένο χέρι σου θα σου υπενθυμίζει πάντα πως δεν πρέπει πλέον, να είσαι αφελής και να το βάζεις στη φωτιά τόσο εύκολα.
Και σε καμία περίπτωση, πλέον, για όσους δε θα ρίξουν ούτε μια σταγόνα δάκρυ να δροσίσουν τα εγκαύματά σου.
Ούτε καν αυτά που έπαθες γι’ αυτούς…ή απ’ αυτούς!
Εσύ! πρώτα εσύ, ν’ αγαπάς τον εαυτό σου!
Να τον φροντίζεις! Να τον ανακουφίζεις!
Να του κάνεις χατήρια! Να τον κανακεύεις!
Και τις επόμενες φορές να είσαι πιο προσεκτικός με τις φωτιές!
Μη τις ζυγώνεις ποτέ ξανά, χωρίς γάντι προστασίας…
Μη καίγεσαι για κανέναν που δεν του καίγεται καρφί για σένα.
Όσο κι αν τα εγκαύματα τα εμφανή στα χέρια σου επουλωθούν, τα άλλα τα αφανή θα πονάνε πάντα πιο πολύ.
Σε κάθε ανάσα που θα παίρνεις.
Γιατί θα είναι της καρδιάς…
Και κείνα δεν επουλώνονται εντελώς, ποτέ!
Να ΣΕ προσέχεις, λοιπόν! Να σε φυλάς απ’ τις φωτιές…
Κανείς άλλος δε θα το κάνει!
