“Τό ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στόν ἔρωτα. Τό ξέρω. Τό δοκίμασα. Δέν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄ ρθω μαζί σου.”
Διάβαζα και ξαναδιάβαζα αυτόν το στίχο εκείνο το βράδυ. Ήταν από εκείνα τα ξημερώματα που ήθελα παρέα τις μονάχα λίγες αγαπημένες σειρές.
Εκείνες τις σειρές που είχα κρατήσει από τα αγαπημένα ποιήματα που αξιώθηκα να γνωρίσω στη ζωή μου.
Έμεινα να τον κοιτάω χωρίς να τον αναλύω. Πόσο τον ένιωθα. Πόσο τον καταλάβαινα.
Καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα.
Μοναχός ερωτεύεται, αγαπάει, ξημερώνει και πονάει.
Μοναχός κλαίει, μοναχός ξεσκίζει την ψυχή του και μοναχός στέκει όρθιος μπροστά στον άνθρωπο που τον άγγιξε.
Έτσι μοναχό σε αφήνει η μοίρα να παλέψεις με τούτο το βάσανο γιατί σαν χτυπήσει η δική σου η καρδιά, δε σε ρωτά. Μήτε σε αφήνει να επιλέξεις, μήτε να προειδοποιήσεις. Και το μέγα λάθος θα είναι να περιμένεις τον έρωτα που έχεις να δώσεις.
Δεν είναι πάρε δώσε, χίλιες φορές τα έχουμε πει.
Το μόνο που αξίζεις σαν ερωτευτείς είναι το σεβασμό στο συναίσθημα σου.
Γιατί όσο αδιάφορο κι αν είναι για τον άλλον, είναι ότι πολυτιμότερο για σένα.
Και δεν ωφελεί. Αλήθεια δεν ωφελεί. Όχι ο έρωτας, μη βιαστείς να σκεφτείς αυτό. Δεν ωφελεί να πορεύεσαι μονάχη στη ζωή. Πάρε δίπλα σου ανθρώπους που στο ζητάνε.
Αυτά σκεφτόμουν και πάλευα με τα χέρια μου. Πόσο αδύναμη είμαι να αντισταθω στο μέσα μου.
Ήθελα να τον ακούσω.
Να του πω και πάλι για εκείνον τον έρωτα που μου προκάλεσε.
Μα σαν είδα τις αράδες ετούτες άνοιξαν τα μάτια μου. Μονάχη πορεύομαι σε τούτον τον έρωτα.
Κουβάρι για άλλη μια φορά κάτω από τα σκεπάσματα.
Μια ευχή ψελλίζουν τα χείλη μου.
Συντροφιά.
