Προσπαθώ να σε φέρω κοντά μου...
Με όποιο μέσο έχω, με όποιο όπλο.
Μα δεν τα καταφέρνω, ίσως δεν είμαι αρκετά ικανή γι’ αυτό.
Ίσως όμως και να μην είσαι εσύ αρκετά ικανός να σταθείς στο πλάι μου.
Δεν ξέρω. Κι ίσως να μη μάθω και ποτέ. Και σ’ αυτό υπεύθυνος είσαι εσύ.
Που μου ‘χεις κλείσει κάθε πιθανή πόρτα και με έχεις οδηγήσει σ’ ένα ψυχικό αδιέξοδο.
Ποια είμαι; Τι κάνω; Γιατί το κάνω;
Αυτά είναι τα πιο συχνά ερωτήματα που κάνω στον ίδιο μου τον εαυτό.
Μπερδεμένη μα πάνω απ’ όλα κυριαρχεί η λογική και μου λέει πως φταις για όλα αυτά.
Δεν ξέρω τι είναι πιο κρίμα. Εγώ; Τόσα συναισθήματα που πάνε χαμένα ενώ θα μπορούσαν να σε είχαν καλύψει για όλη την υπόλοιπη ζωή σου;
Ίσως αυτό και να σε τρόμαξε. Μα να σου πω ξανά κάτι;
Δε θα μου δώσεις ποτέ την ευκαιρία να το μάθω δίχως λόγο και αιτία.
Μα πιστεύω δυο καθαρές εξηγήσεις τις άξιζα και τις αξίζω.
