Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Αλλά γιατί να τη γιορτάσουμε; Αφού ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο που δεν υπάρχουν ΑΜΕΑ. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με ειδικές ανάγκες.
Κι αν αμφιβάλλετε γι’αυτό, υπάρχουν άπειρα παραδείγματα γύρω μας που το αποδεικνύουν.
Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε διαπιστώσει να μη λειτουργούν οι κυλιόμενες σκάλες και οι ανελκυστήρες σε δημόσιους χώρους.
Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε δει αποκλεισμένες ράμπες αναπήρων από μηχανάκια, αυτοκίνητα ή και τραπεζοκαρέκλες.
Σκεφτείτε πόσες φορές αράξατε σε θέσεις στάθμευσης με ειδική σήμανση για ΑΜΕΑ επειδή ήταν άδειες και δίπλα στην πόρτα του πολυκαταστήματος που θέλατε να επισκεφθείτε.
Κι ύστερα μετρήστε πόσα σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν έχουν δασκάλους.
Και πόσοι γονείς με “ιδιαίτερα” παιδιά, δεν βρίσκουν διέξοδο στην παιδεία και τη φροντίδα τους.
Ω ναι…
Προφανώς και ζούμε σε έναν αρτιμελή κόσμο που κανείς δεν έχει πρόβλημα.
Τρομάρα μας.
Και ντροπή μας.
Και δική μου και δική σου κι όλων μας.
Εξαφανίσαμε τους ΑΜΕΑ από τους δρόμους και τις ζωές μας.
Τους αρνηθήκαμε τα δικαιώματα στη ζωή.
Τους κρύψαμε, πιστεύοντας έτσι πως θα πάψουν να υπάρχουν.
Αλλά υπάρχουν.
Είναι το παιδί μου, το παιδί σου, το γειτονόπουλο.
Είναι ένα παιδί δίχως χέρια, δίχως πόδια, δίχως όραση, με αυτισμό, με σύνδρομο Down, με στέρηση.
Είναι άνθρωπος, που να πάρει, σαν όλους εμάς.
Κι έχει δικαιώματα. Πρέπει να μπορεί να εξυπηρετηθεί, να μετακινηθεί, να διασκεδάσει, να εκπαιδευτεί.Μα πάνω από όλα, πρέπει να ζήσει.
Πρέπει… Πολλά πρέπει…
Μόνο που όλο ξεχνάμε.
Αδιαφορούμε.
Ιδίως όταν η πάσης φύσεως αναπηρία δεν έχει χτυπήσει την πόρτα μας, σταυρώνουμε και τα δάχτυλα και λέμε με ανακούφιση “Μακριά από μας”.
Είσαι σίγουρος, φίλε, ότι όλο αυτό είναι πολύ μακριά;
Με τέτοιες νοοτροπίες ο κόσμος δεν πάει μπροστά.
Αντίθετα, τρέχει χιλιόμετρα προς τα πίσω.
Έλα να τον φρενάρουμε από την κατρακύλα του.
Έλα να σταματήσουμε τις αδικίες.
Έλα να σεβαστούμε τα άτομα με αναπηρίες.
Όχι μόνο κάθε 3η του Δεκέμβρη που μας το υπαγορεύει το ημερολόγιο, αλλά και σήμερα, μια μέρα μετά, αλλά και κάθε απλή μέρα.
Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή δε στάθηκε τόσο απλόχερη μαζί τους.
Είναι άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά με χιλιάδες δαίμονες. Που δεν τους επέλεξαν, αλλά τους βρήκαν.
Τους φτάνουν αυτοί. Ας μην τους βασανίζουμε κι εμείς.
Ας είμαστε σύμμαχοι κι όχι εχθροί.
Ας είμαστε άνθρωποι με ευαισθησίες και σωστή αγωγή.
Τα άτομα με πάσης φύσεως αναπηρία μας χρειάζονται.
Ας κάνουμε και μια φορά κάτι για τους άλλους. Ο εαυτός μας δε θα παρεξηγηθεί αν μια στο τόσο έρθει σε δεύτερη μοίρα. Θα αναγνωρίσει την ιερότητα του σκοπού και θα συμφωνήσει με την επιλογή μας.
Τι λέτε;
Ξεκινάμε;
