«Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει, στα ίδια μέρη και απόψε η ζωή θα τους πάει. Θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια. Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε σαν ποτάμια στιγμές που ποτέ δεν γερνάνε. Και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι και αιώνες και τα όνειρα που έσκαψαν μες τα χρόνια κρυψώνες.
Όταν ήσουν παιδί είχες κρύψει έναν ήλιο να έχει ο δρόμος σου φως». Μάριος Φραγκούλης
Και όλα αυτά τα σπίτια της μνήμης,οι στιγμές που δεν γερνάνε και οι δρόμοι με φως θα ξανασυναντηθούν την στιγμή που κάποιοι έχουν ξεχάσει τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια. Ή όχι; Και απλά μπήκαν μπροστά τους οι μνήμες και οι στιγμές των χρόνων που ακολούθησαν;
Γιατί τα παιδικά και τα εφηβικά όνειρα έχουν σκάψει κρυψώνες βαθιές μέσα στο πέρασμα του χρόνου που έρχεται να σου θυμίσει ένα μήνυμα στο messenger.
Reunion αποφοίτων Λυκείου, γράφει. Και τότε σκάει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο σου και αρχίζουν οι μνήμες να μετράνε αντίστροφα.
Λύκειο... τα τελευταία μαθητικά σου χρόνια. Ένας κύκλος που έκλεισε και δεν ξαναγυρίζει πίσω. Η μήπως όχι; Τι να έχει γίνει μετά από 21 χρόνια; 21 χρόνια; Πλάκα κάνεις.
Μα σαν εχθές είναι που μπήκαμε στο πλοίο για Ρόδο για την πενταήμερη. Ήταν οι πρώτες διακοπές χωρίς γονείς. Τι να θυμηθείς πρώτα; Την ιστορία της τρίτης δέσμης που είχες μάθει απ' έξω ακόμα και τις σελίδες;
Τελικά είναι καλό να γίνεται reunion; Για να δούμε.
12 άτομα στο πρώτο reunion μετά από 21 χρόνια. Τώρα ποιος φταίει να πει ότι γυρίσατε ανάποδα το 21 και το κάνατε 12; Ψάξτε γρήγορα να δείτε τι συμβολίζουν οι αριθμοί. Και επανερχόμαστε.
Κοντεψαμε να γεννήσουμε από τα γέλια. Η μία εκ των 8 κυριών ήταν έγκυος. Αλλά και να γινόταν αυτό είχαμε και μαία μαζί μας.
Και εκείνη την στιγμή συνειδητοποιείς ότι, όπως γέλαγες τότε με τον διπλανό σου, όταν ο μαθηματικός σκούπιζε τον πίνακα γελάς και τώρα. Και σιγά σιγά ο καθένας λέει την ιστορία του.
Άλλοι παντρεύτηκαν. Έκαναν παιδιά. Άλλοι χώρισαν. Άλλοι πέτυχαν στην εργασία τους. Άλλοι έγιναν παράδειγμα θάρρους και μεγαλείου ψυχής.
Γιατί χρειάζεται δύναμη να ξεπεράσει κανείς πολύ δύσκολες στιγμές και να συνεχίσει να χαμογελά. Μπράβο σε όσους το κατάφεραν και το μοιράστηκαν 21 χρόνια μετά.
Τελικά τo reunion έχει μια μαγεία. Όλοι στο τέλος νιώθουν το ίδιο. Όμορφα και νοσταλγικά. Όπως είπε ένας, η ώρα πήγε δύο τη νύχτα και κανείς δεν το κατάλαβε. Και βέβαια από τις 8:30 το βράδυ δεν το λες καί λίγο.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γιατί μένουμε πάντα παιδιά. Και σε λίγες μέρες πάει ο παλιός ο χρόνος και έρχεται ο καινούριος. Και τα 21 χρόνια θα γίνουν 22 κ.ο.κ. Και εκείνο το μικρό παιδί θα μεγαλώσει μέσα σου. Μαζί σου. Και σε κάθε reunion θα λέει... Σε ευχαριστώ ρε μεγάλε που δεν με ξεχνάς. Ραντεβού στο επόμενο!
