Η εποχή των παραλίγο.
Παραλίγο να αγαπήσω.
Παραλίγο να αφεθώ.
Παραλίγο να μιλήσω.
Παραλίγο να σ’ αγγίξω.
Παραλίγο να μη ζήσω…;
Γενιές που επαναπαύονται στα παραλίγο και δίνουν όλο και πιο λίγο.
Άνθρωποι κλεισμένοι, φοβισμένοι ή αδιάφοροι.
Άνθρωποι μονάχοι που δε θέλουν να αφήσουν τη μοναξιά τους γιατί εκείνο το «μαζί» θέλει προσπάθεια.
Νέοι που διψούν για αγάπη αλλά δε σκύβουν στην πηγή ούτε για να δροσιστούν.
Άνθρωποι με γεμάτα ποτήρια που συνεχώς θέλουν να τα γεμίσουν κι άλλο, κι άλλο, χωρίς να πίνουν από αυτά…
Δεν ξεδιψάει, μάτια μου, η θέα από μόνη της. Δεν το έμαθες ποτέ;
Άνθρωποι με ψευδαισθήσεις πως δεν υπάρχει τίμημα για όλα αυτά. Πως δεν υπάρχουν διόδια τώρα πια.
Κι όμως εκείνα τα διόδια που δεν πλήρωσε κανείς μας για τον δρόμο της αγάπης, εκείνα είναι που μας άφησαν έξω από τον δρόμο και τελικά έξω από τη ζωή.
Έχω μαζέψει και γω κάμποσα διόδια που δεν πλήρωσα.
Έχω μαζέψει και πόσα παραλίγο…
Αλλά τώρα ξέρω.
Ξέρω πως για να ζήσω πρέπει να πληρώσω.
Έμαθα να κάνω το λίγο μου πολύ.
Τώρα δε λέω παραλίγο.
Τώρα ζω.
Τώρα λέω: Έλα κι ας είναι και για λίγο.
Γιατί αυτό το λίγο μπορώ να το λέω ζωή.
