Πόσες φορές έχουμε ακούσει να λένε «το απόλυτο μηδέν»; Άσχημη λέξη το απόλυτο. Είσαι δηλαδή στάσιμος, εγκλωβισμένος, καταδικασμένος σε ένα τετράγωνο.
Δεν καμπυλώνει το τετράγωνο. Δε δέχεται καμία κίνηση.
Ενώ το μηδέν χωρίς ‘απόλυτο’ είναι η εκκίνηση. Έχεις τη δυνατότητα να προχωρήσεις, να ξεκολλήσεις, να πας στο ένα, στο δύο και από εκεί στο άπειρο. Να ανοίξει το μυαλό σου πέρα από τα τείχη που υψώνονται γύρω μας.
Απόλυτο παντού γύρω μας. Απόλυτο στις απόψεις, απόλυτο στη θρησκεία.
Ο συγγραφέας H.P. Lovecraft είχε πολύ σωστά πει, «Μάζεψε μια ομάδα ανθρώπων με κριτήριο τα ισχυρά θρησκευτικά τους φρονήματα, και θα έχεις –εγγυημένα– μια νοσηρή κατάσταση, εκφρασμένη με εγκλήματα, ανωμαλία, παράνοια».
Το απόλυτο έχει πάντα δίκιο. Δε δέχεται το διαφορετικό, δε δέχεται το ξένο, δε δέχεται τίποτα άλλο εκτός από αυτό που πρεσβεύει. Τοίχος κουφός και τυφλός είναι το απόλυτο .
Μας στενεύει το απόλυτο, μας βάζει όρια. Μας κλέβει τη σκέψη, μας κλέβει τα όνειρα, μας κλέβει και το σθένος.
Σάπιο, ξινό και μολυσμένο το απόλυτο. Μας διαβρώνει και μας αρρωσταίνει.
Μονόχρωμο, μονόχνοτο και ακραίο το απόλυτο. Γεμάτο εμμονές και βία. Μας αλλοιώνει, μας απαξιώνει, μας σκλαβώνει.
Δεν είναι το απόλυτο ένα είδος φανατισμού; Και δυστυχώς έχουμε δει παγκοσμίως τι επιφέρει ο φανατισμός και πόσο πρόβατα είναι οι ακόλουθοι του.
Όπως άλλωστε είπε και ο Νίτσε, «Ο φανατισμός είναι η μόνη μορφή θέλησης που μπορεί να διαπνέει τους αδύναμους και τους ντροπαλούς»
