Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω στο θέατρο. Να βλέπω αξιόλογες παραστάσεις. Επέλεξα τον Αρχιμάστορα Σόλνες του Ίψεν γιατί μου αρέσουν τα κλασικά έργα.
Τον Γρηγόρη Βαλτινό τον παρακολουθώ χρόνια, σχεδόν σε κάθε του θεατρικό εγχείρημα. Μου αρέσει ο τρόπος που ερμηνεύει κάθε χαρακτήρα, θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος και με το πέρασμα των χρόνων έχει εξελιχθεί σε ηθοποιό με μεγάλο εκτόπισμα. Παράλληλα μου αρέσει και ο τρόπος που σκηνοθετεί είτε τις παραστάσεις στις οποίες παίζει και ο ίδιος είτε άλλες.
Φέτος στο Θέατρο Ιλίσσια αναμετριέται με την προσωπικότητα του αρχιμάστορα Σόλνες και τον Ίψεν. Με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο ερμήνευε. Είναι λιτός σε εκφραστικά μέσα αλλά οι εκφράσεις του προσώπου του τα έλεγαν όλα. Ήταν τόσο εκφραστικός, το βλέμμα του, οι ρυτίδες στο μέτωπο και στα μάτια, η στάση του σώματος... Δωρική και στιβαρή η παρουσία του και η ερμηνεία του.
Το έργο αφορά τη ζωή του Σόλνες, ο οποίος στην αρχή του έργου φαίνεται πανίσχυρος στα μάτια των άλλων. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη και τίποτα δεν μπορεί να τον κάνει να λυγίσει. Ώσπου έρχεται η στιγμή που στέκεται αδύναμος απέναντι στη μοναξιά του. Και τότε εμφανίζεται η νεαρή Χίλντα που... αλλάζει τη μοίρα του. Ζητά και ψάχνει το ανέφικτο και τα βάζει με την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Το έργο περιέχει πολλούς συμβολισμούς και μέσα από την εσωτερική καταβύθιση που κάνει ο Σόλνες πηγάζει μια ωριμότητα της σκέψης του ήρωα και η αλήθεια του. Γι’ αυτό και ο Βαλτινός τον προσεγγίζει με απλότητα. Μεστός ο λόγος του και με πολλή δυναμική η έκφραση του προσώπου του. Λιτό και το σκηνικό, μινιμαλιστικό αλλά η μουσική επένδυση κατάλληλη ώστε σε κάποια σημεία να ενισχύσει την ένταση των συναισθημάτων.
Για εμένα έκπληξη αποτέλεσε η νεαρή ηθοποιός Ιώβη Φραγκάτου, η οποία με τον ρόλο της κρατά το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης. Είναι πολύ ωραίο ηθοποιοί αναγνωρίσιμοι με ταλέντο και ήθος όπως ο Γρηγόρης Βαλτινός και η Κατερίνα Λέχου να εμπιστεύονται και να δίνουν χώρο και πεδίο έκφρασης σε νέους ταλαντούχους ηθοποιούς. Η συγκεκριμένη κοπέλα προσωποποιεί τη φρεσκάδα και την ανεμελιά των νιάτων και τη χαρά της ζωής. Όσο για την Κατερίνα Λέχου και την υποκριτική της δεινότητα δε θα πω πολλά καθώς στο συγκεκριμένο έργο με τον ψηλόλιγνο σωματότυπό της, το ντύσιμό της και τον τρόπο που εκφέρει τον λόγο δείχνει στο απόλυτο μια γυναίκα που ο πόνος τής τρώει την ψυχή. Δείχνει απόμακρη και απροσπέλαστη, μαραζωμένη και αποκομένη από τον άντρα της από τη στιγμή που έχασε τα δύο της παιδιά.
Η σκηνοθεσία ανήκει στην Αθανασία Καραγιαννοπούλου.
Ερμηνεύουν: Γρ. Βαλτινός, Κ. Λέχου, Αντ. Αλμπάνης, Ιώβη Φραγκάτου, Κ. Καστανάς, Μ. Αεράκης, Κ. Κρέπη.
Σκηνικά: Γ. Μουρίκης.
Κοστούμια: Γ. Σεγρεδάκης.
Φωτισμός: Λ. Παυλόπουλος.
