Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα στον ουρανό, πράξεις μικρές και ίσως ασήμαντες μπροστά σε ό,τι καθημερινά μας χαρίζεται.
Ζωές χάνουν την αξία τους, δικαιώματα καταπατώνται, άνθρωποι φεύγουν και εμείς μένουμε εδώ να κοιτάμε τι χάσαμε, τι μας λείπει και τι δε θα μπορέσουμε ποτέ να αποκτήσουμε. Είμαστε πλάσματα εγγενώς ανικανοποίητα, υλικά και συναισθηματικά αχόρταγα, με αποτέλεσμα το αρνητικό συναίσθημα και η λύπηση προς τον εαυτό μας συνήθως να υπερτερούν της ευγνωμοσύνης.
Κι όμως, υπάρχουν τόσα από τα οποία κάποιος μπορεί να πιαστεί για να ενεργοποιήσει αυτό το συναίσθημα που έχει μείνει αδρανές εδώ και χρόνια. Μία μέρα με ζεστό ήλιο, μια βόλτα στη θάλασσα, η ανιδιοτελής αγάπη των γύρω σου, η υγεία των αγαπημένων σου προσώπων, συνθήκες που πολλαπλασιάζουν το φως της καρδιάς μας, ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε. Η μάστιγα του δεδομένου, όμως, είναι ο βασικότερος εχθρός της ευγνωμοσύνης. Όταν τα ζητούμενα γίνονται συνήθειες, το «ευχαριστώ» αφαιρείται από το λεξιλόγιο.
Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σου δωρίζει ευτυχία. Το σύμπαν δε σου εγγυάται ότι δε θα σου πάρει πίσω κάτι απ’όσα απλόχερα σου χάρισε. Ο προβληματισμός, όμως, έγκειται στο να ευγνωμονείς όχι από φόβο μη χάσεις κάτι, αλλά από το βάρος της πλήροτητας που σου προκάλουν όσα ήδη έχεις. Αυτό το γλυκό γαργάλημα στο στομάχι όταν στο μέσον μιας δυσκόλης μέρας εντοπίζεις τον παράγοντα που σου χαρίζει το ποσοστό της ευτυχίας που σου αναλογεί.
Η απαρίθμηση όσων καθημερινά μας κάνουν να χαμογελάμε και να αισθάνομαστε τυχεροί ίσως είναι μια καλή αρχή για όλους μας. Η ίδια η ευγνωμοσύνη μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αισιοδοξία και στο κυνήγι του ουσιαστικού «έχειν». Αυτού που δε λογαριάζεται με χρήματα, αλλά με δυο χέρια και ένα βλέμμα ολοκλήρωσης. Άλλωστε, «Δεν είναι η ευτυχία που μας κάνει να είμαστε ευγνώμονες, αλλά η ευγνωμοσύνη που μας κάνει ευτυχισμένους».
