Στην ζωή μου κλείνω πόρτες που δεν θα ξανανοίξω ποτέ από σεβασμό στον εαυτό μου. Πόρτες που έτριζαν όταν τις άνοιγα αλλά τότε δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο. Με προειδοποιούσαν αλλά εγώ ούτε έβλεπα, ούτε άκουγα. Τώρα που τις κλείνω είναι αθόρυβες. Τις κλείνω μέσα στην σιωπή μου.
Δεν θέλω κανένας να ξέρει. Να γνωρίζει. Έτσι και αλλιώς αυτοί οι ανθρώπου πίσω από τις κλειστές πια πόρτες κάνουν τόσο θόρυβο. Αυτοί που κάνουν θόρυβο είναι αυτοί που θέλουν εγώ να είμαι φίλος τους. Αυτοί δεν ήταν ποτέ ούτε θα είναι. Είναι εκείνοι που συναναστρέφονται με όλους γι' αυτό και κάνουν θόρυβο.
Μπορεί το δικό μου βαγόνι να αδειάζει αλλά σίγουρα είναι για καλό μου. Γιατί στο τρένο της ζωής μου χωράνε λίγοι και καλοί. Γιατί επέλεξα τους αληθινούς ανθρώπους και όχι τους ψεύτικους.
Ανθρώπους που δεν αλλάζουν σαν χαμαιλέοντες το χρώμα τους και τον χαρακτήρα τους ανάλογα με τις συνθήκες και τα συμφέροντα τους.
Θα εστιάσω από εδώ και πέρα στους λίγους και τους αληθινούς. Πάντα θα θυμάμαι τους ψεύτικους. Όχι γιατί θα με απασχολούν. Αλλά γιατί δεν θα τους αφήσω να ξαναμπούν στην ζωή μου. Απλά θα ξέρω ότι υπάρχουν κάπου μακριά μου. Δυστυχώς η πόρτα μου γι' αυτούς δεν θα ξανανοίξει. Έκλεισε μια για πάντα. Γιατί με κούρασαν.
Και τώρα θέλω να ξεκουραστώ. Θέλω να κουράζομαι μόνο από αγάπη. Την αγάπη των λίγων και των καλών που θα μείνουν ΕΔΩ!
