«….κι αν θέλεις να μιλήσεις, περίμενε μια στιγμή, θα ’ρθει η σειρά σου. Σου υπόσχομαι να σ΄ ακούσω κι εγώ προσεκτικά » ( Λέο Μπουσκάλια )
Σε μία εποχή ραγδαίων εξελίξεων όπου είναι κυρίαρχη η ηλεκτρονική επικοινωνία, ο άνθρωπος καλείται να αναλάβει την ευθύνη της ζωής και των αναγκαίων διαπροσωπικών του σχέσεων. Είναι γνωστό το πόσο δύσκολες είναι οι σχέσεις στη σημερινή εποχή, παρά τη φαινομενική ευκολία της επικοινωνίας μέσω των διάφορων φορέων κοινωνική δικτύωσης.
Οι φρενήρεις ρυθμοί και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας, οι ποικίλες ανάγκες και οι διαρκείς αλλαγές που συμβαίνουν μας οδηγούν σε μια εσωστρέφεια και σε μια προοδευτική έκπτωση της επικοινωνίας. Σ’ αυτό συμβάλλει το ότι οι αντοχές όπως και η υπομονή μας εκπίπτουν. Το αποτέλεσμα είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται να στερούνται βάθους και να είναι επιφανειακές καθώς εξασθενεί η διάθεση συναισθηματικής ανταπόκρισης.
Η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, ο τρόπος που μιλάμε και ακούμε ο ένας τον άλλον, βοηθά στην δημιουργία ουσιαστικής και βαθειάς σύνδεσης και εγγύτητας. Είναι συνυφασμένη με κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα όπως φαίνεται σε έναν από τους πρώτους ορισμούς του όρου: « επικοινωνία είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου υπάρχουν και αναπτύσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις ». Δεν αφορά σε καμιά περίπτωση την απλή μεταβίβαση πληροφοριών αλλά μια σύνθετη διαδικασία ζωτικής σημασίας που απαιτεί συναισθηματική έκφραση και αλληλοκατανόηση. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ακούμε/ να αφουγκραζόμαστε τον άλλο ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να ανταποκριθούμε στις συναισθηματικές του ανάγκες. Πρέπει να χτιστεί μια γέφυρα επικοινωνίας από την καρδιά του στην καρδιά μας και να την διασχίσουμε για να τον συναντήσουμε. Αν δεν υπάρχει ειλικρίνεια στην επικοινωνία δεν θα υπάρξει εγγύτητα. Η προσπάθεια να ακούμε προσεκτικά τον συνομιλητή μας είναι μια σημαντική δεξιότητα που στηρίζεται στην ενσυναίσθηση, την κατανόηση και αποδοχή του καθώς επίσης και στον σεβασμό του προβλήματος που βιώνει. Ίσως λοιπόν, να ήταν αρκετά πιο χρήσιμο από το να αναλωνόμαστε στην προσπάθειά να συμβουλέψουμε, να προτείνουμε ή και να καθοδηγήσουμε, να μείνουμε στην απόπειρα κατανόησης του άλλου και καθρεφτίσματος αυτού που έχουμε κατανοήσει.
Αληθεύει ότι ο άνθρωπος διαθέτει ανεξάντλητο απόθεμα να κατανοεί τον εαυτό του και να τον αλλάζει, όταν το απόθεμά του αποδεσμεύεται στο πλαίσιο μιας σχέσης με συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Επίσης, μία από τις βασικότερες ανάγκες όλων μας, είναι η προσπάθεια κατανόησης, αναγνώρισης και αποδοχής. Έτσι θα μπορέσουμε να ενεργοποιήσουμε τις δικές μας δυνάμεις. Θα μπορέσουμε να αφουγκραζόμαστε τον εσωτερικό μας κόσμο, χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα. Πόσο σημαντικό είναι τούτο αποτυπώνεται στους παρακάτω εύστοχους στίχους του Λέο Μπουσκάλια από το βιβλίο: « Ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλο »
Άκουσέ με
Όταν εγώ σου ζητάω να μ’ ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να μου δίνεις συμβουλές
δεν κάνεις αυτό που σου ζήτησα
Όταν εγώ σου ζητάω να μ’ ακούσεις
και συ νομίζεις πως πρέπει να κάνεις κάτι
για να λύσεις το πρόβλημά μου,
όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, μ’ απογοητεύεις.
Άκουσέ με! Μόνο αυτό σου ζητάω. Άκουσέ με!
Μη μου μιλήσεις, μην κάνεις πράγματα για μένα –
Δεν είναι αυτό που θέλω. Απλώς, άκουσέ με….
Μπορώ να τα καταφέρω και μόνος μου.
Δεν είμαι ανήμπορος. Ίσως αποθαρρυμένος και δισταχτικός
Αλλά όχι ανήμπορος.
Όταν αποδεχθείς απλά πως αισθάνομαι,
Όσο παράλογο κι αν είναι το συναίσθημά μου
Τότε μπορώ να προχωρήσω.
Γι αυτό, σε παρακαλώ, άκουσέ με! Άκουσέ με!
