Δε γνώριζα μέχρι προχτές τη Muniba Mazari. Τυχαία διάβασα ανήμερα της Πρωτοχρονιάς ένα άρθρο για εκείνη. Και είναι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων, που αποφάσισαν κάποια στιγμή να περάσουν τα όρια της ζώνης άνεσής τους και να δώσουν νόημα στη ζωή τους.
Η αλήθεια είναι ότι όσο βρισκόμαστε στη συνηθισμένη μας καθημερινότητά, χωρίς να προκαλούμε τον ίδιο μας τον εαυτό για κάποια αλλαγή, υποσυνείδητα βυθιζόμαστε σε ένα βολικό τέλμα. Περιχαρακώνοντας τα υπάρχοντα δεδομένα, νιώθουμε μια ασφάλεια, σημαντική μεν, εντελώς μίζερη δε.
Γεννημένη στο Πακιστάν, σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον, παντρεύτηκε στην ηλικία των 18 ετών πριν προλάβει να τελειώσει τις σπουδές της. Αν όλα κυλούσαν φυσιολογικά, το πιθανότερο θα ήταν να βρισκόταν σε ένα δεσποτικό οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ονειρευτεί και να προσεγγίσει τα δικά της όρια. Μέχρι που στο 21ο έτος της ηλικίας της, ενεπλάκη σε ένα τροχαίο ατύχημα το οποίο την άφησε παράλυτη από τη μέση και κάτω.
Πλέον, 11 χρόνια μετά, η Muniba είναι ζωγράφος, ακτιβίστρια, το πρώτο μοντέλο από την Ασία σε αναπηρικό αμαξίδιο και δίνει διαλέξεις για το νόημα της ζωής. Kαι όταν κάποιος έχει προσεγγίσει τον θάνατο, μπορεί με μεγάλη βεβαιότητα να περιγράψει την αξία της κάθε στιγμής. Ένα ατυχές συμβάν ήταν επομένως η αιτία ώστε η Muniba, να ξεφύγει από τη ζώνη άνεσης ή την προκαθορισμένη μοίρα της και να αμφισβητήσει, να παλέψει και να φτάσει τις πραγματικές της δυνατότητες.
Πάντα πρέπει να εμφανίζεται μια αφορμή, ώστε να στρέψουμε την προσοχή μας στον ίδιο μας τον εαυτό και να αξιολογήσουμε τι πραγματικά μάς κάνει ευτυχισμένους και τι όχι. Το σύνηθες είναι η αφορμή να έχει τα χαρακτηριστικά μιας απειλής και καταναγκαστικά, εξαιτίας των απαραίτητων τροποποιήσεων, να προσεγγίζουμε πλέον τη ζωή μας διαφορετικά. Επομένως αυτή η συνειδησιακή αφύπνιση είναι καταγεγραμμένο ότι μπορεί να συμβεί και μέσω αυτής να ξεπεράσουμε τη συμβιβασμένη μας καθημερινότητα. Αυτό που οφείλουμε να αμφισβητήσουμε είναι η αντίληψη ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή.
Μεγαλύτερη όμως αφορμή εσωτερικών μεταβολών, δεν μπορεί να υπάρχει άλλη από την ανάγκη να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας. Να δώσουμε νόημα σε κάθε μας στιγμή, κάνοντάς την μοναδική και ιδιαίτερη Να θέσουμε καλύτερες προτεραιότητας, ως αποτέλεσμα μιας εσωτερικής αναζήτησης και όχι μιας εξωτερικής αιτίας. Προφανώς δεν είναι εύκολο, άλλωστε και η Muniba πιθανά τον ίδιο αναβλητικό τρόπο σκέψης με εμάς θα είχε χωρίς το ατύχημα.
Όταν όμως υπάρχουν τέτοια παραδείγματα ανθρώπινης δύναμης, η δική μας προσπάθεια επανακαθορισμού της ζωής ξεκινάει από μία ευνοϊκότερη βάση.
