Η ιστορία που ακολουθεί, είναι πέρα για πέρα αληθινή κι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, δεν είναι τυχαία!
Την πρώτη φορά που μαγείρεψα για τον μπαμπά μου ήμουν δεν ήμουν 13 χρονών…
Η μαμά έλειπε με τη μικρή μας σε μια εκδρομή και «τα ηνία της νοικοκυράς του σπιτιού» πήρε η αφεντιά μου!…
Θα μαγείρευα για τον μπαμπά και τον αδερφό μου !
Ο μπαμπάς σαν ενήλικας και νοήμων (δεν ήθελε ο άνθρωπος να μείνουμε νηστικοί!) πρότεινε να φτιάξω μια μακαρονάδα!
Εγώ, όμως, με την έπαρση και την αυτοπεποίθηση της λιονταρίνας (τρομάρα μου!) δεν ήθελα το ευκολάκι!
Ήθελα «βουτιά στα βαθιά» μαγειρεύοντας, τα αγαπημένα του κεφτεδάκια! Ο μπαμπάς σημειωτέον, όπου βρισκόταν κι όπου στεκόταν παίνευε τα κεφτεδάκια της γυναίκας του και διατυμπάνιζε πως δεν έχει φάει πιο πετυχημένα πουθενά και ποτέ!
Μου ‘ φερε τους κιμάδες λοιπόν, και προσφέρθηκε να δώσει τα «φώτα» του! Αλλά το πεισματάρικο μικρό σιγά να μη δεχόμουν βοήθεια!
Σιγά το πράγμα! Κεφτεδάκια!… κάνεις εκεί «αχταρμά» όλα τα υλικά που έχει γραμμένα στο τετράδιο η μαμά, τα τηγανίζεις, κι αυτό είναι!
Είδε κι απόειδε ο άνθρωπος μ’ άφησε στην ησυχία μου, όπως του ζήτησα!
Φόρεσα τη ποδιά το λοιπόν, κι άρχισα τον «αχταρμά»…!
Δώστου πάρτου, διάβαζα, έριχνα, ζύμωνα… «εκτελούσα» τη συνταγή!
Κι αφού έγινα σαν λαδωμένος ποντικός απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια μέχρι να τους τηγανίσω… έστρωσα τραπέζι και περήφανη φώναξα τους άντρες!
Ο αδερφός μου είπε πως δε πείναγε ακόμη… και… γλίτωσε ο τυχερός!! Αλλά ο μπαμπάς κατέφτασε! Όρθια πάνω απ’ το κεφάλι του περίμενα αντιδράσεις!
Έβαλε ο δόλιος ο πατέρας τη πρώτη μπουκιά στο στόμα του κι άρχισε να τη μασάει… μα δεν έβγαζε μιλιά… έβαλε τη δεύτερη μπουκιά, την τρίτη… το ‘φαγε το μερίδιο του!
«Μπράβο! Πολύ ωραία ζυμωμένα! Πετυχημένα στο τηγάνισμα, αλλά…», είπε στο τέλος…
«Αλλά τι;;»… είπα θιγμένη η νοικοκυρά!!
«Αλλά λίγο παραπάνω αλμυρά… αυτό είναι το λάθος μόνο…»
Ε! θύμωσα! Γρήγορα έβαλα έναν κεφτέ ολόκληρο στο στόμα… (να τον δοκιμάσω ντε…)
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο πολύ αγαπάν οι μπαμπάδες τις κόρες τους και πως δε θέλουν να τις χαλάσουν τις καρδιές τους! και πως στα πλαίσια της ενθάρρυνσης ενός παιδιού, γίνονται μεγάλες θυσίες!
Μα πως έφαγε ο καημένος 4 κεφτέδες λύσσα στο αλάτι και σκληρούς σαν τσιμέντο; και δεν έβγαλε μιλιά;;;
Μεγαλώνοντας ο μπαμπάς έγινε πιο αυστηρός κριτής… ( και καλά έκανε! έτσι τρώμε και κανένα φαγητό της προκοπής, καλή η ενθάρρυνση μα χρειάζεται κι η αλήθεια!)
Σαν πεισματάρα γυναίκα βέβαια κι εγώ, έμαθα όλα τα μυστικά και πλέον τους φτιάχνω ολόιδιους! με της μαμάς! ( το ‘χω τσεκάρει!)
Κεφτεδάκια με πατάτες σαν της μαμάς Αφροδίτης, λοιπόν!
Ιδού η συνταγή!
Υλικά:
Για 1 κιλό κιμά
1 μέτριο κρεμμύδι
1 αυγό
2 κ. σ. ελαιόλαδο
1 κ. σ. ξύδι
½ ποτηράκι ούζου, τσίπουρο
Αλάτι, πιπέρι, ρίγανη
½ κ. γ κύμινο
Βρεμένη ψίχα ψωμιού τόση ώστε ζυμώνοντας να γίνει ένα αφράτο μείγμα
Για τις πατάτες:
½ φλ ελαιόλαδο
Το χυμό 1-2 λεμονιών
1-2 σκελίδες σκόρδο
Εκτέλεση:
Μουλιάζουμε το ψωμί. Σ’ ένα μεγάλο μπολ βάζουμε το κιμά, το ψιλοκομμένο κρεμμύδι και όλα τα υπόλοιπα υλικά.
Ζυμώνουμε καλά με λαδωμένα τα χέρια μας να ομογενοποιηθούν τα υλικά και μετά βάζουμε το μείγμα για λίγο στο ψυγείο.
Καθαρίζουμε τις πατάτες, τις αλατοπιπερώνουμε, κι ανακατεύουμε με το λάδι και το λεμόνι προσθέτοντας και λίγο νεράκι.
Προσθέτουμε και τα κεφτεδάκια και ψήνουμε σε μέτριο φούρνο!
Πολλές φορές η μαμά, τηγανίζει ελαφρώς τα κεφτεδάκια πριν τα βάλει στο φούρνο, αλλά εγώ το αποφεύγω γιατί απευθείας στο φούρνο είναι πιο υγιεινό το φαγητό!
Σημ: Ο μπαμπάς μου βέβαια ακόμη λέει και ξαναλέει πως κεφτεδάκια σαν της Αφροδίτης (του) δεν έχει φάει πουθενά!
Εγώ όμως ξέρω πως το λέει για να με πειράξει!
