«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι ,κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά»… Αυτά τα λόγια του Ελύτη δε θα μπορούσαν να εκφράσουν καλύτερα τον έρωτα της ώριμης ηλικίας.
Αυτό που ίσως να ισχύει στον κανόνα, είναι πως όσο μεγαλώνεις τόσο πιο εύκολα και πιο γρήγορα παραιτείσαι από το δικαίωμα στον έρωτα. Αλλάζουν βλέπεις οι ανάγκες και οι προτεραιότητές σου.
Γνωρίζεις, όμως, πως ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη σε μια ζωή που βουλιάζει στους συμβιβασμούς. Άλλωστε, το θυμάσαι πολύ καλά αυτό το συναίσθημα από τα νιάτα σου. Τότε που ήσουν ακόμα αθώος, ρομαντικός κι ονειροπόλος.
Σήμερα, όμως, η μέρα ανήκει σε όσους κατάφεραν να διατηρήσουν ζωντανή αυτήν την υπέροχη πρώτη χημεία μετά από χρόνια συνύπαρξης. Σ’ αυτούς που αυτή η πρώτη σπίθα του πόθου και του πάθους μένει ακόμα μέσα τους ζωντανή κι αναζητά μικρές αφορμές για να αναζωπυρωθεί πάνω από τις στάχτες που προκαλεί η φθορά της καθημερινότητας.
Κι ενώ μπορεί ο νεανικός έρωτας να θεωρείται σαρωτικός και επικίνδυνα τυφλός, ο ώριμος έρωτας στέκεται δίπλα σου περήφανος, με θαυμασμό, με σεβασμό και με αυτήν υπέροχη αίσθηση της συναισθηματικής ασφάλειας που σου προκαλεί η βεβαιότητα ότι εκεί που στέκεται είναι το μόνο μέρος που λιγώνεται η ψυχή του.
Ο πραγματικός έρωτας, σ’ αυτά τα χρόνια της μετριότητας, δεν έχει την ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν την ένταση και το βάθος των συναισθημάτων του, ούτε να επιβάλλει την κυριαρχία του.
Δεν έχει ανάγκη από τις κραυγαλέες εκφράσεις της πρώτης νιότης, ούτε τη σύγκριση με το παρελθόν . Δεν έχει ανάγκη από σενάρια και μελοδραματισμούς.
Δεν έχει την ανάγκη να πείσει, παρά μόνο να εκφραστεί.
Η σπίθα του αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου. Αντιστέκεται στη σκοτεινιά και στον παρωπιδισμό του εγωισμού και της πλάνης, που τροφοδοτεί η ανάγκη. Αντιστέκεται στη μιζέρια και στην εγκατάλειψη της ρουτίνας.
Ο πραγματικός έρωτας είναι αυτόφωτος.
Κι αυτό το φως του διαχέεται σε κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου και σε γαληνεύει. Ενεργοποιείται αυτόματα με μια ματιά κι ένα άγγιγμα, έχοντας αντέξει στους κραδασμούς του χρόνου.
Του αρκεί η μικρή καμαρούλα του Ελύτη, που μέσα της συντονίζονται οι καρδιές και ξεδιψούν τα κορμιά. Εκεί είναι κρυμμένη η αρχοντιά του έρωτα, ακόμα και σ’ αυτά τα χρόνια της πνιγερής μετριότητας.
