Είχε αποφασίσει να κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα σε κάποια παλιά της πράγματα.
Ανάμεσα στα διάφορα πράγματα υπήρχε κι ένα κουτί.
Ένα μικρό κουτί που δεν το άνοιξε ποτέ από επιλογή.
Ήξερε τι είχε μέσα, φανταζόταν δηλαδή.
Εκεί μέσα ήταν η μισή της ζωή.
Δεν είχε αποφασίσει στα τόσα χρόνια αν ήθελε να το ανοίξει.
Μέχρι εκείνο το βράδυ.
Ήθελε το ξεσκαρτάρισμα να είναι γενικό.
Το κατέβασε από την βιβλιοθήκη και το άνοιξε.
Δεν ένιωθε καμία έκπληξη ανοίγοντας το.
Μελαγχολία μόνο.
Ένα μικρό κουτί με πολλά cd και κάποια μικροπράγματα.
Άνοιξε το laptop κι αποφάσισε να τα δει όλα ένα προς ένα.
Εκείνο το βράδυ ίσως έκλαψε περισσότερο κι από την ημέρα που χώρισαν.
Όσο πιο μεγάλο το χαμόγελο στις φωτογραφίες τόσο πιο έντονο το κλάμα της.
Πώς έγιναν έτσι τα πράγματα σκεφτόταν.
Πώς τόσα χαμόγελα έκλεισαν το στόμα τους χωρίς καμιά κουβέντα ;
Πώς αυτή η ευτυχία έγινε μια δυστυχία, στεναχώρια, μελαγχολία.
Χαμογελούσαν σε όλες τις φωτογραφίες τους και καταλάβαινες το πόσο αμοιβαία ερωτευμένοι υπήρξαν.
Πόσο απίστευτα κουμπωμένοι.
Πόσο φανερά ευτυχισμένοι.
Το έβλεπες στο πρόσωπο τους.
Δεν υπήρχε κανένας γύρω τους όταν εκείνοι οι δύο κοιταζόντουσαν.
Ήταν το ένα κι ένα κάνουν ένα.
Έτσι τους χαρακτήριζε κάποιος.
Τσακωνόντουσαν, τα έβρισκαν, εκείνη έφευγε κι εκείνος βρισκόταν πάντα στο βήμα δίπλα της.
Δεν μπορούσαν ο ένας χωρίς τον άλλον, ή μάλλον μπορούσαν, αλλά δεν ήθελαν.
Ήταν πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον ακόμα κι όταν δεν συμφωνούσαν.
Είχαν ορκιστεί για πάντα.
Το εννοούσαν.
Τελικά ήταν ανέφικτο.
Αγαπήθηκαν, πλήγωσαν ο ένας τον άλλον και τελικά χώρισαν.
Τόσες πολλές φωτογραφίες κι ακόμα αναρωτιόταν πώς έγιναν όλα αυτά.
Που έχασαν τον εαυτό τους.
Που πήγε το «εμείς» του.
Το «μαζί» τους.
Που πήγε εκείνος, που χάθηκε εκείνη, πώς εξαφανίστηκε αυτό το ζευγάρι.
Εκείνοι οι παράφορα ερωτευμένοι.
Εκείνοι που δεν έδιναν σημασία τι μέρα ήταν, ούτε τι ώρα, δεν υπήρχε για εκείνους ο χρόνος.
Μόνο οι στιγμές.
Εκείνες που ζούσαν κι εκείνες που χωριζόντουσαν.
Εκείνο το ξεσκαρτάρισμα έγινε ένας μικρός χωρισμός.
Έζησε την κάθε φωτογραφία και την κάθε στιγμη πίσω από την φωτογραφία.
Την κάθε φράση που ειπώθηκε.
Το κάθε φιλί πίσω από την φωτογραφία.
Το κάθε κλείσιμο της πόρτα αργά το βράδυ.
Το κάθε συγγνώμη που ακολούθησε.
Το κάθε χαμόγελο τους.
Την κάθε σφιχτή αγκαλιά τους.
Το κάθε μπλεγμένο χέρι του ενός στον άλλον.
Το κάθε χάδι.
Την κάθε στιγμή από το δικό τους 24ωρο.
Την κάθε στιγμή από τις τελευταίες τους μέρες.
Έζησε την κάθε στιγμή.
Έκλαψε τόσο σα να χώρισαν χθες.
Γιατί ο έρωτας δεν είναι πάντα δώρα, δεν είναι πάντα λουλούδια, δεν είναι πάντα διακοπές σε σουίτες.
Ο έρωτας βρίσκεται συνήθως στις λεπτομέρειες κι εκεί χάνεται.
Πολλές φορές ο έρωτας καταστρέφεται από την ίδια του την ένταση, είχε πει ο Oscar Wilde.
Και συνήθως εκείνοι οι έρωτες είναι εκείνοι που σου άλλαξαν ολόκληρη την ζωή.
