Τα τελευταία 5 χρόνια η Λέσβος σηκώνει πάνω της το βάρος του μεταναστευτικού.
Η ανθρωπιά της έπεσε μέσα στα κρύα νερά του Αιγαίου για να περισώσει ζωές. Στήριξε, υποστήριξε, αγκάλιασε τον ξένο ξεριζωμό… Τον αλλόγλωσσο και αλλόθρησκο… Τον άνθρωπο…
Μαζί με το φιλότιμό της, ένα άλλο παιχνίδι παιζόταν πίσω από την πλάτη της… Οι εισροές πολλές… ξέφυγαν σε αριθμό και σε διάσταση… Τα οφέλη της συντήρησης αυτής της κατάστασης πολλά σε κάθε επίπεδο…
Η κατάσταση στο νησί δύσκολη. Οι δομές ανεπαρκείς. Πάγιο αίτημα η αποσυμφόρηση του Καρά Τεπέ, ο έλεγχος των ΜΚΟ και των συνόρων... Η επιστροφή στην κανονικότητα…
Η επίταξη της λεσβιακής γης για τη δημιουργία νέας κλειστής δομής βρήκε τον κόσμο της Λέσβου απογοητευμένο και προδομένο.
Θέλοντας να επιβάλλουν τον μονόδρομο μιας τελεσίδικης, απόφασης, έστειλαν μονάδες των ΜΑΤ για να τον συνετίσουν και να τον εκφοβίσουν.
Το ηχηρό του, όμως, «ΟΧΙ» γράφτηκε στον δρόμο. Απέναντι στα ΜΑΤ.
Μονόδρομος και για τους Λέσβιους.
Άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, με κοινό αίτημα να μην υπάρξει άλλη δομή στο νησί, ένωσαν τη φωνή τους και την ύψωσαν ηχηρή, αποφασιστική και απόλυτη. Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Ο κόσμος ήταν «άμαθος», όπως είπε χαρακτηριστικά ένας γιατρός. Άμαθος στα δακρυγόνα, στα χημικά, στο χτύπημα των γκλοπ.
Άμαθος απέναντι στην αποφασιστικότητα εκείνων που στάλθηκαν για να τους καταστείλουν.
Μόνο που υποτίμησαν αυτήν την απειρία του. Θεώρησαν ότι μια χούφτα νησιώτες, «γκασμάδες» και «Τουρκόσποροι», θα ήταν εύκολη περίπτωση.
Έπεσαν έξω.
Όσοι είχαν την εμπειρία των δακρυγόνων της πρώτης μέρας, τη δεύτερη ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι. Έδιναν οδηγίες, μοιράζονταν μεταξύ τους ξύδι και πούδρα, λεμόνια και Maalox, για να αντιμετωπίσουν την αποπνικτική ατμόσφαιρα των δακρυγόνων και των χημικών.
Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, αγρότες, κτηνοτρόφοι, νοικοκυρές, συνταξιούχοι, ιερείς… αντιστάθηκαν και έγιναν κομμάτι μιας ιστορικής για τον τόπο στιγμής… Εκείνης που τα ΜΜΕ αποσιώπησαν, παραποίησαν ή λογόκριναν.
Οι άνθρωποι της Λέσβου δίνουν τη δική τους μάχη στον δρόμο και γράφουν τη δική τους ιστορία… Δεν είναι εύκολο, δεν είναι ανώδυνο. Μοιράζονται, όμως, το ίδιο αγωνιστικό συναίσθημα. Με τα δακρυγόνα να καίνε τα μάτια και τον λαιμό, με τα ληγμένα χημικά να ποτίζουν το πετσί του.
Ο Λεσβιακός λαός διεκδικεί το δικαίωμα να ορίζει τη ζωή του και τη γη του.
Το δικαίωμα να ορίζει τον τόπο του και να αποφασίζει γι’ αυτόν.
Το δικαίωμα στο μέλλον των παιδιών του.
Ο καθένας έδωσε και δίνει τη δική του μικρή ή μεγάλη μάχη.
Είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Να είστε περήφανοι για μας. Είμαστε περήφανοι για σας που είστε στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Το σύνθημα των μαθητών είναι ο καλύτερος επίλογος.
«Με γκλοπ και με ασπίδες δεν δίνονται ελπίδες».
Ο λαός της Λέσβου δεν πενθεί, αγωνίζεται!
