Η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας είναι αφιερωμένη στην ανάμνηση της μεγάλης κίνησης διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν εργάτριες στη Νέα Υόρκη, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αυτή με τη σειρά της πυροδότησε το κίνημα των γυναικών, που αγωνίστηκε για λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου.
Είναι μια σημαντική μέρα μνήμης και τιμής για όλα όσα η σύγχρονη γυναίκα θεωρεί δεδομένα κι αυτονόητα σε σχέση με τα δικαιώματα του φύλου της.
Αν και στην εποχή μας δύσκολα μπορεί κανείς να πει πως είμαστε καταπιεσμένες, στερημένες και περιορισμένες σε στερεότυπους ρόλους , έχει, ωστόσο, καθιερωθεί να είναι στερεότυπος ο τρόπος με τον οποίο γιορτάζουμε το φύλο και την ύπαρξή μας.
Δε γιορτάζουν, όμως, όλες οι γυναίκες. Όχι παντού, όχι με τον ίδιο τρόπο. Πολλές από αυτές βρίσκονται ανάμεσά μας.
Είναι οι γυναίκες που δίνουν τον δικό τους αγώνα μέσα στο απρόσωπο και ψυχρό δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Εκείνες που πολεμούν την αρρώστια και διεκδικούν την ελπίδα για ένα ακόμα ξημέρωμα ζωής .
Είναι οι γυναίκες που θρηνούν τον αγιάτρευτο χαμό του παιδιού τους κι έχουν παραιτηθεί από την ανάγκη τους να αγαπηθούν .
Είναι οι γυναίκες που παλεύουν να επιβιώσουν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αυτές που γυρίζουν σπίτι ταλαιπωρημένες και χίλια κομμάτια μετά από διπλοβάρδιες για να βγάλουν τα προς το ζην.
Είναι οι γυναίκες που έχουν βιαστεί και εξευτελιστεί και νιώθουν ντροπή για το κορμί και την ψυχή που βίαια τους λεηλάτησαν.
Είναι οι μανάδες μας που αποδέχτηκαν στωικά τον ρόλο τους και γέρασαν μέσα στην υποταγή και τη σιωπή.
Είναι και οι άλλες…. Εκείνες που δεν έχουν πρόσωπο ούτε όνομα για μας. Άγνωστες, απρόσωπες, ανύπαρκτες…
Είναι οι γυναίκες που τούτη η μέρα του γλεντιού τις βρίσκει μέσα σε μια βάρκα αγκαλιά με το παιδί τους να προσπαθούν να μείνουν ζωντανές για να διεκδικήσουν τη ζωή από την αρχή.
Είναι οι γυναίκες που ξημερώνονται στα σύνορα μέσα στα δακρυγόνα, εγκλωβισμένες ανάμεσα στα συρματοπλέγματα που τις χωρίζουν από το όνειρο και τον εφιάλτη.
Χρόνια πολλά σε όλες αυτές τις γυναίκες!
Στις γυναίκες που δε θα γιορτάσουν, αλλά θα κουρνιάσουν αγκαλιά με τον καημό, τον πόνο, τον φόβο και την ντροπή. Που δε θα δεχτούν μια αγκαλιά ή ένα λουλούδι ως ευχαριστώ για τη δική τους προσφορά στις ζωές που ανασαίνουν δίπλα τους.
Τους αξίζει ένα μέρος της τιμής για τον δικό τους τον αγώνα, ο οποίος δε θα καταγραφεί ποτέ στα κιτάπια της ιστορίας. Σίγουρα, όμως, για κάποιους είναι ηρωίδες . Μεγαλύτερη τιμή από αυτήν δεν υπάρχει, αγαπημένες μου γυναίκες!
