Μια φορά και έναν καιρό σε ένα μέρος με υπέροχες μπλε θάλασσες ζούσε μια πανέμορφη κοπέλα που την έλεγαν Ελλάδα. Το πιο όμορφο πράγμα πάνω της ήταν η καλή της ψυχή. Αυτή το έλεγε φιλότιμο.
Και πράγματι έτσι ήταν. Ότι είχε δικό της το μοιράστηκε με όλους τους άλλους.
Την ποίηση. Το θέατρο. Την αρχιτεκτονική. Τα μαθηματικά. Την γεωμετρία. Την φιλοσοφία. Την φυσική. Την αστρονομία. Την ιατρική. Την ναυπηγική
Την δημιουργία των δικαστηρίων. Την παιδεία. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Την Δημοκρατία.
Κόσμισε με τα έργα της όλα τα μουσεία του κόσμου. Δύο από αυτά ήταν το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης και της Αφροδίτης της Μήλου. Και πόσα άλλα.
Όλοι την θαύμαζαν και της ζητούσαν να τους μάθει και να τους δώσει περισσότερα. Εκείνη το έκανε με μεγάλη χαρά. Ένιωθε ότι προσφέρει βοηθώντας τους άλλους να εξελιχθούν και να γίνουν καλύτεροι. Ένιωθε περήφανη για όλα αυτά.
Όταν όμως τους τα έμαθε όλα άρχισαν να μην την λογαριάζουν και τόσο. Την κορόιδευαν με άσχημους χαρακτηρισμούς όπως, φασίστρια, εθνικήστρια, Ναζί και άλλα τέτοια επειδή η κακομοίρα προσπαθούσε να επιζήσει. Και ποιοι τα έλεγαν αυτά; Αυτοί που είχαν διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα για την ανθρωπότητα. Προσπάθησαν να την σκοτώσουν. Έκαναν πολλά εγκλήματα εναντίον της. Μια γειτόνισσα της η Τουρκία, επί 400 χρόνια της είχε φυλακισμένη. Όμως και άλλες έκαναν το ίδιο. Μια από αυτές η Γερμανία. Και ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις πάντα έδειχναν να την βοηθούν αυτή ήταν μονίμως υπόδουλη τους.
Ήταν τόσο αχάριστοι όλοι τους. Θέλανε να πείσουν όλο τον κόσμο ότι αυτά που τους έμαθε και τους έδωσε η Ελλάδα ήταν όλα δικά τους.
Έτσι η όμορφη μας Ελλάδα έμεινε μόνη της και αποδέχτηκε όλη αυτή την κατάσταση μη μπορώντας να κάνει κάτι. Είχε εξαντληθεί και από την οικονομική κρίση που της είχαν επιβάλει για να σώσουν την Ευρώπη. Και αυτή το δέχτηκε.Τοσο φιλότιμο είχε. Το έκανε όμως γιατί η Ευρώπη ήταν κάτι σαν παιδί της. Ο πρώτος Ευρωπαϊκός
Πολιτισμός ήταν ο δικός της και έτσι πήρε το όνομα της. Ελληνικός πολιτισμός.
Όταν λοιπόν εξαντλήθηκε από την κούραση και το bullying που δεχόταν άρχισε να καταλαβαίνει τα λάθη της. Εμπιστεύτηκε αυτούς που την πρόδωσαν. Όλα αυτά κάθε βράδυ στον ύπνο της γίνονταν ένας άσχημος εφιάλτης.
Είχε φτάσει στο σημείο να μην αναγνωρίζει τον ίδιο της τον εαυτό. Ο γιατρός το ονόμασε ψυχική εξάντληση, κάτι σαν κατάθλιψη αλλά όχι ακριβώς, εξαιτίας της τοξικότητας την γύρω της.
Άχρηστη την ανέβαζαν, τεμπέλα την κατέβαζαν. Και άλλα πολλά.
Έτσι άρχισαν να οδηγούν τις σκέψεις της στο σκοτάδι. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος τους. Το σκοτάδι. Να ξεχάσει ποια είναι και τι είχε προσφέρει σε όλο τον κόσμο. Και πραγματικά τα κατάφεραν. Τα κατάφεραν πολύ καλά. Όμως τίποτα δεν μπορεί να ζήσει για πάντα στο σκοτάδι. Η Ελλάδα μέσα στο σκοτάδι που της επέβαλλαν αναζητούσε από κάπου να πιαστεί. Το πιο ισχυρό της όπλο ήταν η ιστορία της. Κανένας δεν μπορούσε να της το πάρει. Γιατί απέναντι από το σκοτάδι βρίσκεται το Φως.
Έτσι μια μέρα η Ελλάδα άνοιξε τα μάτια της και διέκρινε μια μικρή κουκίδα. Τόσα χρόνια στο σκοτάδι δεν μπορούσε να δει καθαρά. Όμως έπρεπε να αντιδράσει. Το ζητούσε η σκέψη της. Η ψυχή της. Η καρδιά της. Το σώμα της που είχαν αρχίσει να ξυπνάνε.
Έτσι όλα μαζί πήραν μια απόφαση για χάρη της.
Την σήκωσαν, την έπλυναν, την έντυσαν και της είπαν. Αυτή η κουκίδα που βλέπεις μέσα στο σκοτάδι είναι το Φως που εσύ έδωσες στους άλλους. Πρέπει να φανείς δυνατή και να αντέξεις μέχρι να το φτάσεις διασχίζοντας όλη την διαδρομή. Εκεί θα συναντήσεις και άλλους που έχουν ανάγκη εσένα να τους βοηθήσεις. Βλέπεις η γειτόνισσα σου η Τουρκία έχει κλέψει και άλλους. Όμως τα κλειδιά αυτού του κόσμου τα έχεις εσύ. Αρκεί να το πιστέψεις.
Και τώρα ρωτώ εσένα που διαβάζεις. Θα την βοηθήσεις χωρίς να την προδώσεις για συμφέροντα;
Αν πεις ναι θα κρατήσεις και αυτό το ύφασμα από μπλέ και άσπρο. Είναι το φόρεμα της και πάνω του έχει ένα σταυρό. Κάθε σταυρός έχει και μια Ανάσταση. Και η δική της η Ανάσταση είναι τώρα. Αυτός ο σταυρός γράφει, Ελλάδα σ' αγαπάμε. Καλωσόρισες στο φως που εσύ μας έδωσες!
