Η ζωή έχει το χρώμα που της δίνουμε

Η ζωή έχει το χρώμα που της δίνουμε

Συνηθίζω να λέω πως και σε φυλακή να με έκλειναν, εγώ θα έβρισκα τρόπο να περάσω καλά.
Θα διάβαζα, θα έγραφα, θα ταξίδευα με ιστορίες του μυαλού μου.

Σίγουρα η φυλακή συμβολικά έχει πολλές διαστάσεις.

Ας πούμε, λοιπόν, πως και ο επίκαιρος κατ’ οίκον περιορισμός είναι κάτι σαν μικρή φυλακή. Κυρίως πολλά παιδιά και έφηβοι το παρομοιάζουν έτσι κι ας έχουν περάσει μόλις τρεις μέρες από το κλείσιμο των σχολείων.
Ακούω παιδιά να μου λένε πως θέλουν πίσω το σχολείο. Τα ίδια παιδιά που μέχρι τώρα γκρίνιαζαν για το σχολείο.
Ακούω παιδιά να τους λείπουν οι φίλοι τους. Οι δραστηριότητές τους. Η γυμναστική τους.
Ακούω παιδιά να τους λείπει η ανέμελη βόλτα, ξέρετε εκείνη χωρίς ανησυχίες για το αν υπάρχει ο ιός στις επιφάνειες ή στον αέρα.
Ακούω παιδιά να βαριούνται, να πιέζονται, να στενοχωριούνται.

Από την άλλη πλευρά όμως, ακούω να λένε πως επιτέλους μπορούν να ξενυχτήσουν, να κοιμηθούν ό,τι ώρα θέλουν, να ξυπνήσουν ό,τι ώρα θέλουν.
Ακούω μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων, παιχνίδι και επικοινωνία με την οικογένεια (γονείς και αδέρφια).
Ακούω ένα «επιτέλους έχω χρόνο να ακούσω μουσική, να δω ταινία, να διαβάσω ένα βιβλίο».
Ακούω και ένα «εντάξει, δεν μπορώ να βγω με τους φίλους μου, ούτε να τους αγκαλιάσω, αλλά μπορώ να τους δω στο viber ή στο skype» ή ένα «δεν μπορώ να πάω γυμναστήριο ή άθλημα, αλλά κάνω ό,τι μπορώ στο σπίτι από ασκήσεις».
Ακούω εφήβους που δίνουν πανελλήνιες να μου λένε πως επιτέλους έχουν χρόνο να διαβάσουν απερίσπαστοι από διαγωνίσματα και μαθήματα σχολείου.

Το νόμισμα, λοιπόν, έχει δύο όψεις.
Εσείς ποια θέλετε να δείτε; Ποια θέλετε να διδάξετε στα παιδιά σας;

Εγώ προσωπικά -ξεκινώντας από τον εαυτό μου- μαθαίνω να απολαμβάνω τα απλά καθημερινά πράγματα που είχα ξεχάσει. 
Μαγειρεύω περισσότερο. Πειραματίζομαι με νέες γεύσεις.
Διαβάζω περισσότερο.
Γράφω παραμύθια και διηγήματα.
Βρίσκω χρόνο να ακούσω μουσική.
Φτιάχνω καφεδάκι ή ζεστή σοκολάτα (ή ρακόμελο για τις βραδινές ώρες) και μιλάω στην κάμερα με τους φίλους.
Βλέπω ταινίες και σειρές.
Επιτέλους, έχω χρόνο να κάνω τη μάσκα προσώπου που πάντα αμελούσα.
Εγώ κάθε πρωί σηκώνομαι, βάφομαι και ντύνομαι σαν να ήταν να βγω έξω.
Και διατηρώ την ψυχολογία μου σαν να ήταν να βγω έξω.

Γιατί τελικά στη ζωή όλα έχουν το χρώμα που τους δίνουμε.
Δεν ξέρω αν θα λέω τα ίδια σε λίγες μέρες από τώρα.
Αλλά υπόσχομαι στον εαυτό μου πως κάθε μέρα θα μετράω όσα μπορώ να κάνω και όχι όσα δεν μπορώ.