Πολύ πριν τις 10 το βράδυ το πάρτι γενεθλίων έλαβεν τέλος και μου 'μειναν τα κεράκια στο χέρι...
Εδώ που τα λέμε, ένα φύσημα των κεριών βιαστικά στην τούρτα έκπληξη και δυο φιλιά πεταχτά στον αέρα...δεν τα λες και πάρτι!
Χάρη, μας έκανε που στήθηκε και βγάλαμε και κανά δυο φωτο αναμνηστικές...
Δε μου φτάνουν –λέει- τόσες φώτο γενεθλίων που έχω;
Δεν είναι μωρό πια! Άσε που τον περιμένουν κιόλας να το γιορτάσουν!...άντε γιατί η ώρα περνάει και σε λίγο θ' αλλάξει η μέρα!
Ο θόρυβος της μηχανής απ' το αμάξι που πήρε μπρος κι έφυγε με επανέφερε...
Ετών 19 και οδηγός πια, πάει μόνος του όπου θέλει...
Το πάρτι έλαβεν τέλος λοιπόν!
Με δόξα και τιμή θα συνεχιστεί εκτός σπιτιού!
Λες και δεν το γιόρταζε από τις 12:01 χτες το βράδυ...λες και δε γύρισε χαράματα...
Κοίτα να δεις που μεγάλωσε κι αυτός σκέφτομαι και το άρωμα της κολώνιας του διασκορπισμένο σε όλο το σπίτι απ' όπου πέρασε μου αποσπά την προσοχή!
«Μα πόσο έβαλε;...»
Και δεν είναι μωρό πια... Και ποιος το είπε;
«Για μένα όσο κι αν μεγαλώσεις...νεαρέ μου θα 'χεις κάτι απ' το γλυκό εκείνο μωράκι που δεν αποχωριζόταν την αγκαλιά μου ούτε για το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου!» ήθελα να του πω...μα δεν πρόλαβα!
Τον περιμένουν λέει να γιορτάσουν και δεν είχε χρόνο ούτε για δυο φωτογραφικά στιγμιότυπα σωστά...
«Να γιορτάσετε καμάρι μου...γιατί να μη γιορτάσετε; Μα κάτσε δυο λεπτά να χαρούμε κι εμείς το γεγονός !! Είμαστε συνυπεύθυνοι!...ξέρεις!»
19 ήδη κι αυτός!..για φαντάσου... κοτζάμ άντρας!
Τα πάρτι γενεθλίων γίνονται εκτός σπιτιού πια, λαμβάνουν χώρα στα club και στα μπουζούκια... με ποτά και με λουλουδοπόλεμο και τις τραγουδιάρες να τραγουδούν τα "Χρόνια Πολλά" στο καμάρι μου... κι όχι πια η μανούλα τα αδερφάκια κι οι παππούδες…
Βρε, πως πέρασαν τα χρόνια! Λες και δεν ήταν χτες που τρέχαμε να διαλέξουμε την τούρτα με τα πόκεμον και τους δεινόσαυρους!
Δυο μερόνυχτα τουλάχιστον ετοίμαζα τον εορταστικό μπουφέ, στόλιζα το σπίτι, για να έρθουν οι φίλοι του και να το βομβαρδίσουν σε μισή ώρα!
Πολλά αγόρια μαζεμένα, σε κλειστό χώρο… ήταν καταστροφικά!
Την επομένη μετρούσαμε απώλειες και ζημιές!
Σε κάθε γενέθλια ως κι οι τοίχοι έτρωγαν τούρτα τα χρόνια εκείνα που ανυπομονούσα να μεγαλώσουν για να γιορτάζουν έξω απ' το σπίτι τα γενέθλιά τους!
Και τώρα που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, με πιάνει η νοσταλγία σε κάθε γενέθλιά τους ημέρα!...
Πωωω... τι αναμνήσεις! Καπελάκια, καραμούζες, μπαλόνια, βεγγαλικά! πέρασαν ανεπιστρεπτί...
Τα αγόρια μεγάλωσαν κι εγώ δεν το πήρα χαμπάρι...
Μεγάλωσαν κι εμείς, μπήκαμε σε δεύτερη μοίρα πια... (γλυκόπικρο συναίσθημα…)
Την ώρα που έκανα αυτή τη σκέψη, ακούστηκε ο ήχος απ' το messenger στο κινητό μου...
Το μήνυμα έγραφε: «Μάνα ξέρω πόσο μ' αγαπάς, σ' έχω πιο πάνω απ' όλους και όλα στη ζωή μου, να το ξέρεις...»
Με δάκρυα χαράς και συγκίνησης η γενέθλια μέρα του, έλαβε τέλος...και με τη συνειδητοποίηση πως το καμάρι μου μεγάλωσε κι ωρίμασε πολύ περισσότερο κι απ' όσο νομίζω...
Τι ωραίο συναίσθημα!
