Εσείς δεν φοβάστε με όλα όσα βιώνουμε; Δεν νιώθετε πως πρωταγωνιστείτε σε θρίλερ; Πώς αντιμετωπίζετε όλη αυτή την πρωτόγνωρη για όλους και για τη χώρα μας κατάσταση; Δεν ζούσα στο Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως νιώθω σαν τώρα να έχουμε πόλεμο. Εχθροί μας δεν είναι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί αλλά αυτός ο ύπουλος ιός που έχει εισβάλλει στην ατμόσφαιρα, στη ζωή μας, και πλανάται ύπουλα πάνω από το κεφάλι μας.
Έχουμε κλειστεί στα σπίτια μας καταναγκαστικά ακολουθώντας αυτό το σλόγκαν το Μένουμε σπίτι που μας πλασάρουν συνέχεια τα μίντια και τα σόσιαλ. Εσάς σας αρέσει που μένετε σπίτι; Aισθάνεστε όμορφα, όπως πριν όλο αυτό, που όλοι λέγαμε «Θα καθίσω στην ασφάλεια και τη θαλπωρή του σπιτιού μου, θα μαγειρέψω, θα ευχαριστηθώ τον άντρα μου και τα παιδιά μου;»
Ε, λοιπόν, εγώ ανήκω σε αυτούς που φοβούνται. Δεν νιώθω ασφαλής ούτε μέσα στο σπίτι. Δεν μου αρέσει να αισθάνομαι έγκλειστη και εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση που δεν ξέρω πότε θα λήξει. Προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Απορώ, όλοι εκείνοι που αψηφούν θεωρητικά τον κίνδυνο και βγαίνουν για βόλτα στις παραλίες ή μαζεύονται στο σούπερ μάρκετ και αγοράζουν σαν να μην υπάρχει αύριο ή πηγαίνουν στο Κολωνάκι για το τελευταίο ποτό πριν το κλείσιμο της καφετέριας, δεν φοβούνται; Eίναι τόσο ατρόμητοι όντως, τόσο άτρωτοι ή παντελώς αναίσθητοι και ηλίθιοι; Eίναι πιο επικίνδυνοι και από τον ίδιο τον ιό, ίσως. Και εκνευρίζομαι γιατί θέτουν σε κίνδυνο και τη δική μου τη ζωή, της μαμάς μου που είναι άνω των εβδομήντα, των ανιψιών μου και των βαφτιστηριών που είναι μικρά παιδιά. Ή τόσων ανθρώπων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες όπως θα ήταν και ο πατέρας μου.
Μένω λοιπόν σπίτι, αναγκαστικά, και προσπαθώ να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψω στην κανονικότητα. Δεν νιώθω ανέμελη και ξέγνοιαστη. Μου λείπει η δουλειά μου, μου λείπει το γυμναστήριο όπου πήγαινα να εκτονωθώ ή να βγω μια βόλτα για περπάτημα με καφέ στο χέρι ή να πάω στο θέατρο. Γιατί τώρα ακόμα και το να περπατήσεις είναι επικίνδυνο. Πρέπει να κρατάς απόσταση. Εντάξει κάνω πράγματα αλλά νιώθω σαν όλα να έχουν μπει λίγο στον αυτόματο.
Με την ελπίδα και την προσμονή να τελειώσει γρήγορα αυτή η ταινία τρόμου την οποία παρακολουθώ χωρίς να το θέλω, κλείνω εδώ αυτές τις σκέψεις ευελπιστώντας με τη δύναμη της γραφής μου να επικαλεστώ την ευθύνη του καθενός από όσους με διαβάσουν και την ενσυναίσθησή τους να προστατεύσουν τον εαυτό τους, τους δικούς τους και τους άλλους. Θέλω, σύντομα, όταν περάσει όλο αυτό, γιατί θα περάσει, να είμαστε όλοι υγιείς και μαζί. Να έχουμε βάλει όλοι λίγο περισσότερο μυαλό, να μην είμαστε παρτάκηδες και να εκτιμήσουμε περισσότερο το δώρο της ζωής που στην παρούσα κατάσταση απειλείται και δεν θεωρείται δεδομένη.
