«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», μας έχει διδάξει η θρησκεία μας την οποία τόσο πολύ επικαλούμαστε τον τελευταίο καιρό. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Άλλος για να προσευχηθεί για την υγεία αυτού και της οικογένειάς του και άλλος για να κρίνει ή/και να κατακρίνει όσους πήγαιναν Εκκλησία ή να τσακωθεί με όσους βγαίνουν βόλτα ή συνωστίζονται στα σούπερ μάρκετ ή γιόρτασαν το καρναβάλι σε κλειστό χώρο. Άπειρα παραδείγματα προς αποφυγή μπορώ να σκεφτώ.
Άνθρωπε, εσύ που θες δηλαδή να λέγεσαι άνθρωπος, οικογενειάρχης, καλός Χριστιανός πράξε για μια φορά στη ζωή σου το σωστό, το πρέπον και αγάπα πάνω απ’ όλα και λίγο περισσότερο τον εαυτό σου. Μόνο έτσι θα αγαπήσεις και τους άλλους. Όχι μόνο τους δικούς σου, τους ηλικιωμένους γονείς σου, τα παιδιά σου, τα αδέρφια σου. Αλλά και τον άγνωστο συμπολίτη σου που μπορεί να κινδυνεύει ή να σε έχει ανάγκη. Γίνε αλληλέγγυος, φέρσου για μια φορά με συνείδηση, καλοσύνη και ενσυναίσθηση. Μια φορά σου ζητήθηκε να μείνεις σπίτι, να τηρήσεις κάποιους κανόνες για το δικό σου καλό. Κάντο τώρα. Βάλε το «εμείς» μπροστά απ’ το «εγώ». Μην είσαι ατομοκιστής, εγωιστής, και ξεροκέφαλος. Φέρσου υπεύθυνα για το παιδί σου και τον γονιό σου. Πριν να είναι αργά. Πριν το συνειδητοποιήσεις με τον χειρότερο και πιο οδυνηρό τρόπο. Μην προκαλείς το κακό. «Το καλό υπάρχει μέσα μας, το κακό το επινοούμε από ανάγκη», διάβασα πριν χρόνια σε ένα βιβλίο, που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Νομίζεις πως αν πας στο χωριό σου ή στο νησί σου θα προστατευτείς; Από τι; Aπό τον καθαρό αέρα ή από το υποστελεχωμένο Κέντρο Υγείας ή Περιφεριακό Ιατρείο; Δείγμα σοφίας και εξυπνάδας είναι αυτό; Δεν βλέπεις ειδήσεις; Στην Ιταλία η κατάσταση είναι ανεξέλεγτη, έχει διασπαρεί ο φονικός ιός, τα νοσοκομεία έχουν κάτι Εντατικάρες φουλ εξοπλισμένες και πάλι δεν μπορούν να τους εξυπηρετήσουν όλους.
Τι δεν καταλαβαίνεις επιτέλους άκαρδε άνθρωπε; Δεν προστατεύεσαι έτσι, το αντίθετο. Ρισκάρεις. Τη ζωή σου που τόσο πολύτιμη την θεωρείς. Άρα δεν ενδιαφέρεσαι για τον εαυτό σου. Γραμμένο τον έχεις στα παλιά σου τα παπούτσια. Δεν σε νοιάζεις. Με νοιάζει όμως εμένα. Οπότε πριν κρίνεις πρέπει να κριθείς. Βούτα τη γλώσσα σου στο στόμα σου και για μια και μοναδική φορά σιώπα και φέρσου ανθρώπινα. Με υπευθυνότητα, νοημοσύνη, ενσυναίσθηση και αγάπη.
