Στην καραντίνα μάθαμε να ζούμε για τα απλά, τα καθημερινά

Στην καραντίνα μάθαμε να ζούμε για τα απλά, τα καθημερινά

Στα ξαφνικά ήρθε εκείνη η σιωπή, να καταλαγιάσει την βαβούρα μας. Σκέπασε τις φωνές μας και τρόμαξε τα ήδη πολυβασανισμένα γέλια μας. Μας καταδίκασε σε μια αθέλητη μοναξιά.

Πόσο ειρωνικό, αλήθεια μοιάζει. Τώρα έχουμε χρόνο αλλά δεν έχουμε τους ανθρώπους μας. Τώρα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά, θέλουμε να τους αγκαλιάσουμε σφιχτά.
Μπορεί τα συναισθήματα να είναι πρωτόγνωρα, φόβος... για το πώς θα τελειώσει όλο αυτό,
θυμός...γιατί πρέπει να υπακούσουμε σε νόμους.

Τρόμος ...όταν νιώθουμε τόσο λίγοι μπροστά στην ζωή μας, που αλλάζει τόσο εύκολα από την μια μέρα στην άλλη.

Θλίψη...όταν νιώθουμε πόσο πολύ μας λείπουν όλοι εκείνοι, που ως εχθές τους βάζαμε στο αύριο. Γιατί ήμασταν σίγουροι πως πάντα υπάρχει και το αύριο. Ό,τι δεν προλαβαίναμε, με μεγάλη ευκολία το μεταφέραμε σε αυτό. Ήρθε αυτή η μοναξιά να μας φέρει κοντά με παρατημένα συναισθήματα, ξεθωριασμένα όνειρα.

Ξεχάσαμε να ζούμε την στιγμή, ξεχάσαμε να γελάμε. Βυθιστήκαμε σε ένα βούρκο από μιζέρια και έναν αγώνα να αποκτήσουμε, όσα πιο πολλά υλικά αγαθά μπορούμε. Δεν ξέραμε, εάν υπήρχε η ευτυχία στην ζωή μας, μάς ήταν άγνωστη λέξη. Καλοκουρδισμένα ρολόγια ήμασταν.

Να λοιπόν που ήρθε εκείνος ο αόρατος ιός να μας τα φέρει όλα τούμπα. Μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε τη μοναξιά μας ηθελημένη, να αγαπήσουμε εμάς. Να κανακέψουμε τον εαυτό μας. Να τον συγχωρήσουμε και να τον δεχτούμε, όπως είναι. Μετά από αυτό, είδαμε πως αν εμείς μας αγαπήσουμε και μας σεβαστούμε, μόνο τότε θα μπορέσουμε να δώσουμε αγάπη, να συγχωρέσουμε και να προσφέρουμε.. Ό,τι δίνουμε παίρνουμε, αν εμείς δεν συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, δεν θα μπορέσουμε να το κάνουμε για κανέναν άλλο.

Σκληροί κριτές θα είμαστε για όλους. Δίχως να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες. Αν όμως μάθουμε να αφήνουμε τα λάθη μας και το παρελθόν πίσω μας, το παρόν μας θα είναι δημιουργικό και κάθε στιγμή του διαφορετική . Σε έναν κόσμο που αλλάζει τρομακτικά, μην ποντάρεις σε ένα αβέβαιο αύριο.

Όχι, μην αφήσεις εκείνο το σ' αγαπώ για αργότερα, πες το τώρα, δέξου και εκείνη την συγγνώμη, φέρε κοντά σου ό, τι αγαπάς. Μην κρατάς κακία, κράτα όμως ανθρώπους που σε κάνουν καλύτερο και ευτυχισμένο. Ζήσε τώρα τις στιγμές σου, τα απλά καθημερινά. Τα δεδομένα σου που στα ξαφνικά έγιναν ζητούμενα.. Ένα είναι το σίγουρο: πως μέσα από αυτό θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι. Θα εκτιμήσουμε αξίες και θα εκτιμάμε ό,τι έχουμε.
Ήρθε και εκείνη η σιωπή, να μας πει τόσα πολλά...