Κλείστηκαν οι άνθρωποι μέσα στα σπιτικά τους, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη.
Στην αρχή προσπάθησαν να αντισταθούν και να αγνοήσουν την παραδοχή της κρισιμότητας της κατάστασης.
Το δικαίωμα της δικής τους ελευθερίας ήρθε αντιμέτωπο με το δικαίωμα της ζωής.
Αποδέχτηκαν την ήττα τους και ταμπουρώθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία της γενιάς τους.
Σκέφτηκαν στην αρχή πως τους δίνεται μια ιδανική ευκαιρία να μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους και να γνωριστούν ξανά.
Σκέφτηκαν ακόμα πως δημιουργήθηκε μια ιδανική συνθήκη για να έρθουν κοντά με τον σύντροφό τους και με τα παιδιά τους.
Το άγχος και ο φόβος του θανάτου που αποδεκάτιζε ζωές στην υπόλοιπη Ευρώπη, ήταν πολύ έντονα για να τα διαχειριστούν μόνοι τους.
Ένιωσαν την ανάγκη να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στα λάθη τους και στον άνθρωπο που είχαν επιλέξει να μοιραστούν μαζί του τη ζωή τους.
Η διαδικασία της γεφύρωσης της σχέσης από απαιτητική, άρχισε να γίνεται ψυχοφθόρα.
Η καθημερινότητα πιεστική..
Η ζωή δύσκολη μέσα στο σπίτι, επικίνδυνη έξω απ’ αυτό.
Μία η επιλογή. Η εξωστρέφεια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Έγιναν και πάλι δυναμικό κομμάτι μιας εικονικής «οικογένειας»…
Αυτή που θα τους κάνει να γελάσουν, να χαλαρώσουν, να ξεχαστούν…
Απομακρύνθηκαν ξανά τα συναισθήματα στα σπιτικά…
Απομακρύνθηκαν οι καρδιές και τα σώματα…
Η κοινή προσδοκία της «απελευθέρωσης» είναι διάχυτη και ασυγκράτητη στις οθόνες τους…
Επανεκτιμήθηκε η ομορφιά της φύσης, η αξία της εκδρομής, το κέφι της εξόδου…
Ονειρεύεται ο άνθρωπος να ξεχυθεί ξανά στους δρόμους και στις πλατείες …
Με ποιον όμως θα μοιραστεί τη χαρά του μέσα σ’ αυτό το ίδιο σπιτικό της κάποτε απομόνωσης;
Με ποιον θα μοιραστεί τη ζωή που κέρδισε ;
Τι θα έχει απομείνει άραγε από τις ανθρώπινες σχέσεις ακέραιο και πιο δυνατό;
Τι θα έχει να αντικρίσει ο ένας στα μάτια του άλλου, μέσα στην άνοιξη που λαχταρά;
Ποια ομορφιά θα ακουμπήσει ήρεμα μέσα αγκαλιά του;
Η απομόνωση δε θα καταφέρει τελικά να αλλάξει τον χαρακτήρα των ανθρώπων.
Ούτε θα μπορέσει να γεφυρώσει τα συντροφικά χάσματα, όταν οι σύντροφοι κοιτάζουν στην αντίθετη πλευρά της γέφυρας.
Μετά την καραντίνα, εκείνοι που αφέθηκαν στα εύκολα, εκείνοι που δεν προσπάθησαν με υπερβάσεις και με καθηλωμένο τον εγωισμό, θα συνεχίσουν να νιώθουν μόνοι κι ανικανοποίητοι.
Και η ζωή θα συνεχίσει να κυλάει στους ίδιους μονότονους ρυθμούς, με την ίδια παραίτηση, με την ίδια μοναξιά.
Με μόνη τη διαφορά, τη νίκη της επιβίωσης. Κι όπως γράφει η αγαπημένη μας Δημουλά, «η επιβίωση είναι μια σπουδαία ηθοποιός, με ιδιαίτερη ευχέρεια να υποδύεται την αντοχή».
