Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι καλά;
Μια αγάπη λαμπερή σαν τον ήλιο.
Φωτεινή σαν τα αστέρια τ’ ουρανού.
Τρυφερή σαν την αγκαλιά ενός παιδιού.
Δυνατή σαν του ανέμου την ανάσα.
Ακλόνητη σαν τη τραχιά του βράχου τη θωριά.
Πιστή σαν της προσευχής τα λόγια.
Ήρεμη σαν τη θαλασσινή την αύρα.
Απάγκιο σαν του λιμανιού τους κάβους.
Μια αγάπη αληθινή, συνηθίζουμε να λέμε.
Μα υπάρχει ψεύτικη αγάπη;
Όχι !
Δεν υπάρχει ψεύτικη, μικρή, λίγη, παροδική αγάπη…
Δεν είναι αγάπη αυτό που γεννά αμφιβολίες, αυτό που πεισμώνει στη σιωπή, αυτό που υπηρετεί πρώτα το Εγώ, αυτό που θέτει όρια και όρους.
Είναι ανάγκη, είναι συμβιβασμός, είναι ψευδαίσθηση, είναι ανασφάλεια…
Ό,τι και να είναι, κρύβεται δειλά πίσω από το μεγαλείο της αγάπης και καιροφυλακτεί μέχρι να έρθει ο καιρός που θα αποκαλυφθεί η μάσκα της αλήθειας του..
Η αγάπη είναι ανέσπερη… πανταχού παρούσα, υπηρετώντας το Μαζί… με το Φως της να διαχέεται μέσα στα κύτταρα της ύπαρξής σου για να ξεχειλίσει και να αγκαλιάσει τον κόσμο.
Να τον ομορφύνει με την αύρα της.
Γονατίζεις μπροστά της με σεβασμό, με τιμή και με ταπείνωση.
Την υπηρετείς με ντομπροσύνη, με περηφάνια και με λαχτάρα.
Μια τέτοια αγάπη έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να δαμάζει τους δαίμονές του, για να γαληνεύει, για να επιλέγει το καλό, για να αναγνωρίζει το άδικο, για να φωτίζει τα σκοτάδια του.
Από ημίμετρα κι από συμβιβασμούς είναι χορτάτος πια ο κόσμος.
Δώσαμε, πήραμε, παζαρέψαμε, ξεπουλήσαμε κι αγοράσαμε…
Και να, σε τούτην εδώ τη συγκυρία που έρχεσαι να προστατέψεις τη ζωή σου και τους αγαπημένους σου, είναι πλέον ξεκάθαρο πως η αγάπη είναι ο μόνος άσος κάτω από το μανίκι σου που μπορεί να σου δώσει τη δύναμη για να αντέχεις στα δύσκολα, να πολεμάς την αρρώστια, να συνεχίζεις να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.
Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα, εκφράζει ο στιχουργός.
Αγάπη, τι όμορφο πράγμα, τραγουδά ο άνθρωπος.
Αρχόντισσα αγάπη, ψιθυρίζει η ζωή…
