Έπειτα από τις δύο εβδομάδες προληπτικής καραντίνας, που στην ουσία δρασκέλισαν τρεις διαφορετικούς μήνες, έπειτα από χειροκροτήματα κι ατέλειωτες εκδηλώσεις αγάπης στους εμφανείς κι αφανείς ήρωες της μάχης αυτής, ερχόμαστε στο πρώτο βήμα της επιστροφής μας.
Σε μια διαφορετική καθημερινότητα, με βάσεις της τους κύριους άξονες της προηγούμενης ‘κανονικότητάς’ μας αλλά και με τόσες νέες σταθερές. Επιστρέφουμε αλλά όχι όλοι.
Υπάρχουν και κάποιοι, που ίσως να έχουν βιώσει χειροκρότημα κι εκδηλώσεις αγάπης από όλους μας στο παρελθόν, λίγοι που μπόρεσαν να “τρυπώσουν” σπίτι μας όταν κανείς άλλος δε μπορούσε και να μας κρατήσουν συντροφιά. Πρόθυμοι να μας ταξιδέψουν όταν τα σύνορα παρέμειναν κλειστά. Σε μέρη τόσο γνωστά αλλά και σε δρόμους άγνωστους, άλλων εποχών. Να συμπορευθούμε με ένα σωρό προσωπικότητες και να δώσουμε τροφή σε πνεύμα και ψυχή. Να τραγουδήσουμε για να ξορκίσουμε τον φόβο και τη θλίψη.
Οι άνθρωποι της τέχνης, οι δημιουργοί βιβλίων,ταινιών,οι ηθοποιοί κι οι σκηνοθέτες,οι χορευτές και τα μπαλέτα. Οι ποιητές, οι τραγουδιστές κι όσοι ακόμη φύλαξαν σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη την ακεραιότητα του πνεύματος μας, δεν θα επιστρέψουν για να ζήσουν ένα ακόμη χειροκρότημα. Άγνωστο το για πόσο και το πότε θα επιστρέψουν στη σκηνή,στο στούντιο,στη καθημερινότητα τους. Για το κοινό καλό, θα μείνουν σπίτι, άνεργοι, χωρίς εισόδημα, χωρίς υποστήριξη για εκείνους και τις οικογένειες τους. Χωρίς μέριμνα καμιά.
Όχι δεν θα γυρίσουν, κι εμείς όμως θα επιστρέψουμε φτωχότεροι χωρίς εκείνους. Κι εκείνοι θα φροντίσουν να γεμίσουν το κενό μας, πλέκοντας λέξεις και νότες. Δραματοποιώντας τις πιο κρυφές πτυχές και τα πιο ζεστά μας αισθήματα. Η τέχνη δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα. Γιατί η τέχνη επουλώνει πληγές και θρέφει ψυχές. Ας μην χειροκροτήσουμε αυτή τη φορά, ας υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο όμως αυτούς που χρόνια τώρα φροντίζουν εμάς..
“Γιατί η τέχνη είναι πάντα η οροφή που λείπει’
Χλόη Κουτσουμπέλη, Κλινικά απών (2014)
