Μεγάλωσα μαμά.
Πλέον στέκομαι δίπλα σου και μας περνούν για αδερφές.
Μα παραμένω το κοριτσάκι σου.
Κι εσύ η μαμά μου. Κι ας πάνε χρόνια που πέρασα τα τριάντα, είσαι η μαμά μου.
Είμαι μαμάκιας τι να κάνουμε.
Είσαι η φίλη, η αδερφή, η ακούραστη σύντροφος σε όλα.
Στα λάθη, στις σκανταλιές, στις χαρές, στις λύπες.
Είσαι πάντα δίπλα μου μαμά κι αυτό δεν ξεπληρώνεται με όσα χρόνια πολλά κι αν σου πω σήμερα που λένε ότι είναι η γιορτή σου.
Θα πω ότι κάθε μέρα είναι η μέρα σου. Είναι η καλημέρα και η καληνύχτα από το τηλέφωνο όταν είμαστε μακριά, είναι αυτή η αγκαλιά και το φιλί που δε θα τα βαρεθώ ποτέ.
Είναι αυτή η ζεστασιά της μανούλας που δεν αλλάζεται με τίποτα, δε συγκρίνεται με τίποτα.
Πόση αγάπη σου έχω; Χρόνια παλεύω να τη μετρήσω. Προσπαθώ να προσδιορίσω αυτό το “πολύ” κι όμως δε μετριέται.
Γιατί είσαι μοναδική. Και μπορεί να κρατιέμαι για να μη ζηλεύει ο μπαμπάς αλλά η λατρεία του ενός με τον άλλο δε συγκρίνεται.
Ο μπαμπάς είναι η αδυναμία μου. Εσύ είσαι ο κόσμος μου.
Έγινα όμορφος άνθρωπος εξαιτίας σου μαμά. Ήταν εκείνες οι ώρες που καθισμένη στο πάτωμα, παιδί κι εσύ μαζί μου, μου μάθαινες τα όμορφα του κόσμου.
Μου άνοιγες ορίζοντες, μου γνώριζες κόσμους. Με έκανες να αγαπώ τα βιβλία, τη μουσική, να σέβομαι, να υπολογίζω, να προστατεύομαι.
Όλα μου τα έμαθες κι ακόμη περισσότερα. Ήσουν εκεί να κρατήσεις τα βιβλία μου,, να καλύψεις τις εφηβείες μου -έγκαιρες και καθυστερημένες-, να συγχωρήσεις, να συμβουλεύσεις.
Ήσουν εκεί.
Είσαι εδώ.
Είσαι συνέχεια.
Κι είναι πολλά όσα μου έμαθες. Αλλά κάτι από όλα αυτά, το αναγνωρίζω πολυτιμότερο από όλα.
Είναι αυτή η αγνή, η ανυπόκριτη, η ανώτερη αγάπη που μπορεί να υπάρξει. Η αγάπη σου.
Μου τη χάρισες πρώτη εσύ και με την παρουσία σου δίπλα μου την κέρδισες πίσω.
Δεν ξέρω πόσο σ΄αγαπώ μαμά. Στο ξανάπα. Γιατί δε μετριέται. Αλλά είναι τόσο πολύ που γυροφέρνει το Σύμπαν ακούραστα πολλές στροφές.
Είσαι η πολύτιμή μου.
Είσαι ο άγγελός μου.
Είσαι εσύ η μαμά μου κι εγώ η κόρη σου.
Δεσμός άρρηκτος και παντοτινός.
Παντοτινός σου λέω…
Σ’ αγαπώ μαμά.
Χρόνια πολλά μαμά.
