Το καταπιεσμένο «μαζί» βλάπτει το παιδί περισσότερο από το διαζύγιο

Το καταπιεσμένο «μαζί» βλάπτει το παιδί περισσότερο από το διαζύγιο

Περίεργο ταξίδι ο γάμος, με απότομες ανηφόρες, επικίνδυνες κατηφόρες και στροφές, εκεί που δεν τις περιμένεις. Σαν σιγήσει το γαμήλιο γλέντι και βγουν τα νυφικά και τα κουστούμια,κλείνει η πόρτα κι αρχίζει η πραγματικότητα.

Κοινωνικό ον ο άνθρωπος,εκ γενετής, επιζητά τη συντροφικότητα, τον έρωτα, να συνδέσει τη πορεία του με τη πορεία κάποιου άλλου και μαζί να πορευθούν σε αυτό το τόσο κοινότυπο και χιλιοειπωμένο πάντα.. Είτε καταλήξει σε γάμο με την παραδοσιακή έννοια, είτε σε σύμφωνο συμβίωσης,είτε ακόμα και σε μακροχρόνια συνύπαρξη άτιτλη και χωρίς επισημοποίηση, η εξέλιξη της σχέσης κι η τριβή της καθημερινότητας είναι αναπόφευκτη.

Ή μήπως όχι;

Εδώ κι αρκετά χρόνια ,τα διαζύγια βρίσκονται σε σταθερή κι ενίοτε σε ανοδική πορεία. Οι λόγοι πολλοί, άλλοτε οικονομικής φύσης, άλλοτε ασυμφωνία χαρακτήρων, άλλοτε απιστία ή κι ενδο-οικογενειακή βία. Λόγοι σοβαροί, κανείς δεν παίρνει διαζύγιο αψήφιστα. Κι αν υπάρχουν παιδιά; Τι είναι το καλύτερο για εκείνα; Το μαζί ή το χώρια;

Πόσοι άνθρωποι παραμένουν σε διαλυμένες σχέσεις,δέχονται επανειλλημένως κακοποίηση σωματική, λεκτική και ψυχολογική, αρνούνται πεισματικά πως το για πάντα έγινε κομμάτια και πως ο/η συνοδοιπόρος έγινε ξένος/ξένη, μόνο για τα παιδιά;

“Να μην χαλάσεις την οικογένεια σου,έχεις παιδιά!”
“Τα παιδιά δεν τα σκέφτεσαι;”
“Θα μείνουν με τον ένα από τους δύο κι ο άλλος/η πότε θα τα βλέπουν; Εκείνα σας χρειάζονται και τους δύο!”
Συχνά ακούγονται σαν συμβουλές-προτροπές σε τέτοιες περιπτώσεις. Έχουν όμως βάση; Έχουν δίκαιο, πρέπει να σφίγγεις τα δόντια και να συνεχίσεις να παλεύεις για κάτι που δεν υπάρχει πια;

Η οικογένεια είναι ιερή, όσο τετριμμένο και να ακούγεται. Ένα σπίτι οφείλει να λειτουργεί με βάση κάποιες σταθερές αξίες, που θα μεταφερθούν από τους γονείς προς τα παιδιά. Σεβασμός, ειλικρίνεια, αγάπη κι εκτίμηση. Αν χαθεί έστω κι ένα μικρό κομμάτι από τα θεμέλια τότε το οικοδόμημα της οικογένειας ταλαντεύεται, το έδαφος παύει να είναι στέρεο και ποιος θα εμπιστευόταν να μεγαλώσει τα παιδιά του σε κείνο;

Το μόνο που σίγουρα έχουν ανάγκη τα παιδιά είναι να νιώθουν και να είναι ασφαλή. Να μεγαλώνουν με αγάπη, σε ένα περιβάλλον ήρεμο, που δεν έχουν θέση οι ύβρεις,οι κατηγορίες,τα απωθημένα και οι σκηνές βίας. Οι γονείς, αν δεν είναι εκείνοι πρώτα ευτυχισμένοι, δεν μπορούν να κάνουν ούτε εκείνα ευτυχισμένα. Κάθε καυγάς, κάθε ανταλλαγή πυρών ανάμεσα στο ζευγάρι,αγχώνει και στρεσάρει το παιδί.

Σαφώς, η λήξη ενός γάμου κοστίζει σε όλους. Σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο. Αλλά σίγουρα κοστίζει. Είναι μια μικρή απώλεια,ένας μικρός θάνατος. Το πάντα,της εκκίνησης του έρωτα,σπάει σχηματίζοντας τη γραμμή της λήξης. Παραμένει όμως ενεργή η κούρσα των παιδιών.
Παιδιών που οφείλουμε να στρώσουμε το παρόν σωστά για να μην μπερδευτούν στο μέλλον.
Παιδιών που είναι προτιμότερο να μοιράζουν τον χρόνο τους σε δύο διαφορετικά σταθερά σπίτια παρά σε ένα που τραμπαλίζεται.
Παιδιών που θέλουν γονείς χαμογελαστούς, γονείς ψυχικά και σωματικά υγιείς.

Κι αυτό το για πάντα δεν θα σπάσει ποτέ...

Μην υποστείς βία για το παιδί, μην τσαλακώσεις την αυτοεκτίμησή του και μην αναλογιστείς στιγμή πως το διαζύγιο θα το βλάψει περισσότερο από το καταπιεσμένο μαζί...
Μάζεψε κομμάτια και γίνε δυνατός/δυνατή, το οφείλεις σε σένα μα πιο πολύ στα παιδιά..