Γεννηθήκαμε σε έναν αγρό με λουλούδια.
Μας δώσανε ονόματα.
Ελένη, Στεύη, Χριστίνα, Μαρία, Κατερίνα, Έφη, Τζένη, Λίτσα, Χρύσα, Μαρίλια, Γεωργία, Χαρά, Ιουστίνα, Ιωάννα, Λίνα, Στεφανία, Θεοδώρα, Ειρήνη, Ζωή, Δέσποινα, Μαρίνα, Αλίκη, Βάσω, Ασημίνα, Δικαία ...
Είμαστε δισεκατομμύρια αλλά κάθε μέρα λιγοστεύουμε. Κάποιοι βίαια μας ξεριζώνουν.
Δεν ξέρουμε πώς μας επιλέγουν, γιατί όλα μας είμαστε διαφορετικά.
Άλλα κοντά, άλλα ψηλά, άλλα λευκά, άλλα κόκκινα, άλλα ντροπαλά , άλλα ζωηρά, άλλα συνεσταλμένα, άλλα περιποιημένα, άλλα ξεχασμένα.
Δε μας ρωτάνε. Ποτέ δε μας ρωτήσανε. Δεν τους νοιάζει που όταν μας «κόβουν», παύουμε να υπάρχουμε.
Και οι άνθρωποι μας στηρίζουν για λίγο και μετά μας ξεχνάνε. Και τι έγινε; Ένα αγριολούλουδο λιγότερο…
Το ότι κάνουμε τον κόσμο πιο όμορφο, το ότι τον γεμίζουμε με αρώματα, δε σημαίνει ότι γεννηθήκαμε για εσάς. Δε σημαίνει ότι σας ανήκουμε.
Γεννηθήκαμε για να ζήσουμε. Πρώτα υπάρχουμε για εμάς και μετά για εσάς.
Αν με τη δύναμη που έχετε, αντί να μας ξεριζώνατε μας προσέχατε, θα γεμίζαμε τον κόσμο σας με φως.
Δεν ανθίζουμε στο σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι για εσάς.
Στον αγρό μας η κακία σας θα θαφτεί κάτω από σπόρους αγάπης και ευτυχίας. Και όταν ανθίσουμε ξανά , θα φωνάξουμε τα ονόματα των ξεριζωμένων για να μη ξεχαστούν ποτέ.
Γιατί όπου ανθίζουν τα λουλούδια, ανθίζει και η ελπίδα..
Όπως είπε ο Osho :
«Αν αγαπάς ένα λουλούδι, μην το μαζέψεις. Γιατί αν το κόψεις θα πάψει να είναι αυτό που αγαπάς. Οπότε, αν αγαπάς ένα λουλούδι, άστο να υπάρχει.
Η αγάπη δεν είναι να κατέχεις αλλά να εκτιμάς» .
