Σίγουρα στα μάτια σου δεν είναι απλά μια φωτογραφία.
Αν τα σφαλίσεις πειθαρχημένα, ίσως δεις τα σώματά μας να ξαπλώνουν πάνω στην αμμουδιά. Όπως κάθε καλοκαίρι. Ο δικός μας παράδεισος και εμείς πρωτόπλαστοι χωρίς να δίνουμε αναφορά σε κανέναν.
Εγώ, εσύ, το μικρό μας αντίσκηνο.
Το επιλέξαμε εμείς να είναι στενό. Η έννοια του ευρύχωρου δεν ταιριάζει στον έρωτα.
Και εκείνος, έτσι, δύσκολος, ιδιότροπος, δε χωράει πουθενά.
Αγόγγυστα χωρούσαμε την αγάπη μας στη στενότητά του. Κάθε δευτερόλεπτο αγκαλιασμένοι σφιχτά. Τα ρούχα, από την πρώτη ημέρα πεταμένα στο πλάι. Τα μαγιό ανέγγιχτα, αχρησιμοποίητα μέσα στη μεγάλη τσάντα. Έτσι αισθανόμασταν τη θάλασσα καλύτερα. Νιώθαμε απλόχερα το νερό, σα χάδι τρυφερό. Και ήμασταν πιο έτοιμοι να αφεθούμε στη φύση μας. Ανεξέλεγκτοι, απομονωμένοι, ανεπιτήδευτοι.
Τα πρωινά ξυπνούσαμε από το απαλό άγγισμα του ήλιου. Λίγο μετά από τις στιγμές που το κρύο άρχιζε να μας πιρουνιάζει. Και ύστερα, ολόκληρη η μέρα μπροστά μας να περνάει, με το χρόνο σταματημένο. Αφύσικο θα μου πεις. Βιωμένο θα σου απαντήσω. Το βράδυ, εσύ να τραγουδάς και εγώ να ακροβατώ στην άκρη του σύμπαντος. Να ψάχνω εκεί πιο είναι το όριο της ευτυχίας μου. Να αναζητώ τη θεϊκή παρέμβαση στην τελειότητα της αγάπης μας.
Διακρίνεις τις πατημασιές. Όμοιες με τις δικές μας, όταν τα απογεύματα, λίγο προτού χαθεί ο ήλιος από τον ορίζοντα, βαδίζαμε χωρίς να μιλάμε. Ακούγαμε μονάχα τις καρδιές και τις αναπνοές μας.
Το απαλό σβήσιμο των κυμάτων και τον ήχο από τα γυμνά μας πέλματα στην αμμουδιά.
Δες προσεχτικά τις πατημασιές.
Τώρα το ζευγάρι από τα ίχνη έχει τις ίδιες διαστάσεις.
Είναι τα δικά μου.
Πήγα μέχρι το τέλος της παραλίας, επέστρεψα και ξανά την ίδια διαδρομή, ακριβώς πιο δίπλα, σα να βάδιζες και εσύ μαζί μου.
Μόνος φέτος. Και τα ίχνη, χάνονται πριν το τέλος της ακτής.
Χάνονται πολύ πριν την άκρη του σύμπαντος.
