Δεν είμαι παρά ένας καθρέφτης υγρός, των ανθρώπων που πάντοτε φεύγουν

Δεν είμαι παρά ένας καθρέφτης υγρός, των ανθρώπων που πάντοτε φεύγουν

Στου δρόμου τα νερά
 

Ασπροχάρτινο καράβι
Όλες οι θάλασσες σταλιά
Ντυμένες με σκοτάδι
Είδωλο εγώ σελήνης
Μια υγρή ζωγραφιά.
Πρωί και αργοσβήνεις
Και δεν υπάρχω πια.

Νερά του δρόμου λυπημένα
Δεν καθρεπτίσανε ποτέ κανένα βλέμμα
Μια φορά να δεχτούν το πέρασμά σου
Κι ας ήταν αυτό το μόνο άγγιγμά σου

Της πόλης τα φώτα
Στα βρώμικα νερά μόνα χορεύουν
Δεν είμαι παρά ένας καθρέφτης υγρός
Των ανθρώπων που πάντοτε φεύγουν.

Και λιμνάζω, και μένω κενός.

Κατερίνα Μαρτζούκου
«Τα νερά του δρόμου» από την ποιητική συλλογή «Ήταν καιρός», Εκδόσεις Ιωλκός.