Την είδα να κατεβαίνει αλαφιασμένη το κακοτράχαλο μονοπάτι που οδηγούσε στη φιλενάδα μου τη θάλασσα.
Στάθηκε μπροστά της με φλογισμένο βλέμμα και παρατήρησα πως τα πόδια της βούλιαξαν μέσα στη βρεγμένη άμμο, θαρρείς από το βάρος που κουβαλούσε.
Έστρεψε το βλέμμα της πάνω μου και σαν να ακούστηκε ο θόρυβος που έκαναν τα σπασμένα της κομμάτια.
Με πλησίασε με αργά βήματα και της έγνεψα να καθίσει για να ξαποστάσει την καρδιά και το μυαλό της .
«Άλλος ένας άνθρωπος φέρθηκε σήμερα με βαρβαρότητα», σκέφτηκα.
Κανάκεψα τη σιωπή της κι άρχισα να της ψιθυρίζω ανθρώπινες ιστορίες που καταλάγιασαν στο ανεμοδαρμένο ξύλο μου… Η θάλασσα σταμάτησε το μουρμουρητό της για να αφουγκραστεί τα λόγια μου…
«Πόσοι άνθρωποι, αλήθεια… πόσες ιστορίες έχουν αφήσει στο κατώφλι μου το κερί τους…», σκέφτηκε το παγκάκι, ενώ την αποχαιρετούσε…
