Όταν μένεις καιρό μόνος, είναι δύσκολο να βάλεις οποιονδήποτε τόσο κοντά σου όσο -ίσως- θα έπρεπε.
Καιρό τώρα, μόνη, έχω γίνει πρακτικά η σχέση του εαυτού μου. Έχω γίνει αυτός που θα ήθελα να έχω δίπλα μου.
Και αυτό γιατί έπρεπε να είμαι δυνατή για τον εαυτό μου. Δυνατή για μένα, για να περνάω τα εμπόδια της ζωής μου…δυνατή για να προσπερνάω και να αντέχω το κάθε χαστούκι.
Σίγουρα οι δυσκολίες της ζωής είναι πιο όμορφες με αγαπημένους δίπλα σου, και δεν λέω πως δεν είχα. Είχα -και έχω- εκπληκτικούς ανθρώπους, που παρόλο που ξέρουν τη σκοτεινή μου πλευρά, στέκονται περήφανα δίπλα μου και τους είμαι ευγνώμων.
Ευγνώμων για κάθε μέρα και κάθε στιγμή της απεριόριστης αγάπης που νιώθω και έχω!
Μα όπως πολλοί εκεί έξω, τα περισσότερα βράδια μου τα έχω περάσει μόνη μου, και πλέον μου αρέσει και τα αναζητώ. Πολλούς ανθρώπους με όμορφες ψυχές, δε βρέθηκαν τόσο συχνά κάποιοι να τις θαυμάσουν. Και το συχνά πάει στο τόσο συχνά όσο στάθηκαν πολλοί, να θαυμάσουν όμορφα σώματα και προσωπεία.
Έτσι κι εγώ, έμεινα να μαθαίνω τον εαυτό μου, να καταλαβαίνω τι συμβαίνει και πότε, και πως να το ξεπεράσω κάθε φορά. Κρίσεις πανικού ή και εκείνες τις μέρες του μήνα τις περίεργες κι άλλα πολλά. Έμαθα να με διαβάζω όπως κανένας άλλος. Πολλές εσωτερικές συζητήσεις και αναλύσεις.
Ξεκαθάρισα τις περήφανες στιγμές μου και τις όχι τόσο περήφανες στιγμές μου. Σκάλισα τα θετικά και τα αρνητικά μου και έμαθα ποια ήμουν, ποια είμαι και ποια θέλω να γίνω.
Και όλα αυτά χρειάστηκαν κόπο, και συνήθεια. Τόση συνήθεια που να μην μπορώ να αντέξω κάποιον άλλον τόσο κοντά σου. Ακόμα κι αν το θέλω ή ακόμα κι αν το χρειάζομαι, δεν μπορώ.
Γιατί έχω γίνει εγώ εκείνος ακριβώς που χρειάζομαι.
Ή ίσως έχω διαβάσει πολλά βιβλία, και έχω δει τόσες πολλές ταινίες, που στο τέλος απλώς…φοβάμαι.
Ένα όμως ξέρω.
Το βράδυ που κοιμάμαι, νιώθω ελεύθερη. Κι αυτό δύσκολα αλλάζει…
