Λατρεύω τα φουλάρια. Έχουν μια ξεχωριστή θέση στη ζωή μου όπως και στη ντουλάπα μου. Είναι συνδεδεμένα με όμορφες στιγμές, γλυκές, στιγμές έρωτα, ονειρεμένες στιγμές. Μου θυμίζουν ταξίδια, στιγμές με φίλους, αγκαλιές, μα μ’έχουν αγκαλιάσει και σε δύσκολες στιγμές…
Μ’αρέσει να τα ξετυλίγω και να τα μυρίζω. Έχουν κάτι από εμένα, εκείνο το ανέμελο κομμάτι μου που ανεμίζει ελεύθερα στη ζωή, όπως το φουλάρι ανεμίζει στο λαιμό μου κι ο δροσερός αέρας φρεσκάρει τις σκέψεις μου. Εκείνο το κομμάτι μου που πάντα θα ονειρεύεται…
Κι αυτό το φούξια με τα λευκά ανθάκια έχει και τη μυρωδιά της μονάκριβής μου. Το φόρεσε προχθές στη βόλτα με τις φίλες της. Μου έκανε εντύπωση που ζήτησε να το φορέσει, γιατί δεν το συνηθίζει. Λες να είναι ο έρωτας η αιτία; Ποιος ξέρει; Ανυπομονώ να μου πει. Θα το αφήσω με τη δική της μυρωδιά, τη μυρωδιά που έχουν τα νιάτα όταν χαμογελούν με την καρδιά τους.
Να και το κίτρινο φουλάρι με τα φούξια και τα μπλε λουλούδια. Που το φορούσα στην ήσυχη πόλη, την Μντινα στη Μάλτα και περιπλανιόμουν ανάμεσα σε πέτρινα κάστρα και ιππότες, με την αίσθηση μιας χαμένης πριγκήπισσας. Τότε που σου έστειλα μια φωτογραφία με το χαμόγελό μου. Από εκείνα τα ταξίδια που έκανα παρέα με τον εαυτό μου…
Λίγο πιο δίπλα είναι το ροζ φουλάρι, αυτό που αγόρασα σ’ ένα μικρό μαγαζάκι στον πλακόστρωτο δρόμο λίγο πιο πάνω από τη Φοντάνα Ντι Τρέβι, στο ταξίδι με τη φίλη μου την Δήμητρα. Το φόρεσα σχεδόν αμέσως όπως και την επόμενη μέρα, όταν επισκεφθήκαμε το Κολοσσαίο. Η Δήμητρα με τράβηξε μια από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες εκεί. Το συγκεκριμένο φουλάρι πάντα θα μου θυμίζει την αγάπη μου για τα ταξίδια.
Να το γκρι μου φουλάρι με τα μαύρα αφηρημένα σχέδια. Αυτό που με ζεσταίνει τους χειμώνες και με αγκαλιάζει τις δύσκολες στιγμές… εκείνες της απώλειας, τότε που χρειάστηκε να πούμε αντίο… και τι παράξενο! Φύγατε ένας ένας κάποιο κρύο πρωινό του χειμώνα…
Πιο δίπλα, λίγο στριμωγμένο είναι το κόκκινο φουλάρι μου, αυτό με τα άσπρα λαχούρια, που πιότερο αγαπώ κάθε που το φορώ με το κόκκινο κραγιόν μου. Μ’ αρέσει το κόκκινο χρώμα στα χείλη και στο φουλάρι.
Το κόκκινο είναι πόθος, είναι έρωτας… είμαι εγώ!
Κι από κάτω το φουλάρι με τ’ αστέρια. Το τυχερό μου φουλάρι. Που το φορώ κάθε φορά που θέλω να πετύχω. «Θα σκίσεις και θα λάμψεις το άστρο σου», τα λόγια σου ακόμα ηχούν στα αυτιά μου καθώς αγγίζω τα αστέρια.
«Α, εδώ είσαι εσύ και σε έψαχνα;»
Το φουλάρι μου το λευκό με τις γκρι και πράσινες ονειροπαγίδες. Αυτό το φουλάρι μου θυμίζει καλοκαίρι και τις διακοπές στα Χανιά, το ηλιοβασίλεμα στο παλιό λιμάνι και την σταλαγματιά του παγωτού που έπεσε πάνω μου ενώ χάζευα το πρόσωπό σου…
Και το γαλάζιο μου φουλάρι, αυτό που μου θυμίζει το φθινοπωρινό ταξίδι στην Πάρο με την κολλητή μου. Αυτό που η καθεμιά μας το έχει σε διαφορετικό χρώμα μα πάντα θα μας θυμίζει το πολύτιμο δώρο της φιλίας μας.
Κι εκείνο το πουά που φόρεσα στο κεφάλι μου με τα γυαλιά ηλίου, σαν άλλη Λουίζ εκείνο το απόγευμα στην παραλία, κι εσύ σαν άλλη Θέλμα με έβγαζες φωτογραφίες μέχρι που κι οι δυο ξεραθήκαμε στα γέλια…
Είναι κι άλλα φουλάρια, λίγο πιο εδώ, λίγο πιο εκεί, πολύχρωμα, μονόχρωμα, πουά που παιχνιδίζουν. Καθένα έχει τη δική του ανάμνηση, τη δική του ιστορία καλά φυλαγμένη μέσα στις πτυχές που κάνει το ύφασμα. Άλλα πιο ζεστά κι άλλα πιο ανάλαφρα, άλλα πιο μακριά κι άλλα πιο κοντά. Καθένα με τη δική του μυρωδιά. Καθένα με τη δική του αίσθηση αφής, άλλο μεταξένιο κι απαλό κι άλλο πιο τραχύ. Όλα, όμως, ένα κομμάτι μου, μία στιγμή μου.
Τα φουλάρια μου που αγαπώ.
