Δε σε περιμένω πια.
Δεν έχει σημασία αν θα επιστρέψεις. Τώρα που έμαθα να υπάρχω σε έναν κόσμο που δε σε γνωρίζει, τώρα που κοιμάμαι και ξυπνώ χωρίς να με πληγώνει η απουσία σου, τώρα που ξέρω πως τα όνειρα σβήνουν μονάχα όταν τα ξεχνάς -κι όχι όταν σε ξεχνούν οι άλλοι- δε με ενδιαφέρουν οι λόγοι που σε κρατούν μακριά.
Δεν είσαι μακριά τώρα πια.
Είσαι εκεί που πρέπει να είσαι.
Όχι, όχι δεν είσαι εκεί που θέλεις να είσαι. Είσαι εκεί που σου πρέπει. Εκεί που βρίσκεται η θέση όλων όσων παίζουν την αγάπη κορώνα γράμματα.
Εκείνοι που κουρελιάζουν τον έρωτα για ρούχα πιο φανταχτερά, πιο άνετα, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους, ίσα με δυο σπιθαμές παλικαριά.
Εκείνοι που λένε σ’ αγαπώ με τόση φτήνια στο στόμα, που είναι να απορεί κανείς πώς το πληρώνουν τόσο ακριβά αυτοί που το πιστεύουν.
Μείνε εκεί που είσαι, είσαι ασφαλής. Δε θα χρειαστεί να παλέψεις, δε θα κουραστείς. Εκείνα που αντέχεις θα σου χαριστούν κι έτσι δε θα χρειαστεί να αποδείξεις την αξία σου για να τα αποκτήσεις.
Μην ανησυχείς, οι νίκες σου θα ‘ναι εύκολες.
Δε σε περιμένει ο έρωτας εδώ, έγινε σύννεφο και σκόρπισε στον αέρα. Να σου θυμίζει πού και πού όταν γίνεται βροχή και τρέχεις να κρυφτείς μη βραχούν τα επώνυμα ρούχα σου, πως κάποτε άκουσες μια λέξη που δεν βγήκε από τα χείλη, αλλά από μια καρδιά που για πολύ καιρό δεν πλήρωνε ακριβά μονάχα το δικό σου σ’ αγαπώ, μα και το δικό της.
«Τα μεγάλα σου λόγια,
τα συλλαβίζω κι αναρωτιέμαι,
αν καθώς τα ξεστόμιζες, μάτωναν και τα δικά σου χείλη
– ή αν θα πρέπει να το δεχτώ τελικά,
πως τόσο κόκκινο δεν το άξιζε ο μεγάλος μου έρωτας…»
