Άλλαξαν τα πράγματα. Μάλλον άλλαξα εγώ. Δεν μοιάζουν ίδια τα συναισθήματα. Είχα ακούσει πως ξεθωριάζει η αγάπη. Τώρα αισθάνομαι να ξεθωριάζει ο πόνος. Σε έκλαψα. Σε πόνεσε το μέσα μου όσο τίποτε. Κόπηκε η καρδιά μου, έσπασε η φωνή στις κραυγές μου. Σε έκλαψα, αγόρι μου, τόσο που στέρεψα.
Δε σε κατηγορώ. Εγώ, άλλωστε, δεν το έκανα ποτέ. Αναρωτιέμαι κιόλας αν έχω το δικαίωμα να το κάνω. Να σου θυμώσω, γιατί; Γιατί δεν ένιωσες αλλά παρίστανες το αντίθετο; Να σου φωνάξω και να ξεφτιλίσω τον ανδρισμό σου, γιατί; Επειδή δε με ήθελες ποτέ δική σου αλλά έτρεμες κάθε φορά που έκανα το βήμα να απομακρυνθώ; Να πληγώσω τον εγωισμό σου και να σου πω πως δεν αξίζεις; Όχι, καλέ μου. Δεν αξίζεις, το ξέρεις, και σε αφήνω να ζεις με αυτό!
Μέσα μου θα μένει μονάχα το παράπονο. Θα αναρωτιέμαι γιατί μου φέρθηκες έτσι αλλά ποτέ δε θα στο πω. Βλέπεις εγώ σε αγάπησα και σε αγαπώ. Δε θα θελήσω ποτέ τον πόνο σου. Δε θα εκδικηθώ μήτε θα παρακαλώ να βρεθείς ποτέ στη θέση μου. Αν το θες πες πως φταίω για όλα. Δε μου καίγεται καρφί πια.
Στο είπα άλλαξα. Δεν ξέχασα αλλά αφήνω πίσω μου τα πάντα. Όπως στα βιβλία έτσι και στη ζωή υπάρχουν κεφάλαια. Ένα από αυτά είσαι και εσύ και τώρα πάω στο επόμενο. Παρακάτω. Δε θα σου πω ότι μετάνιωσα. Δεν ξέρω, μα τον Θεό. Ίσως το ξανάκανα. Για εκείνες τις λίγες όμορφες στιγμές μας μπορεί να γύριζα τον χρόνο πίσω. Εύχομαι να ήταν όλα αλλιώς. Αλλά δεν είναι και εγώ πρέπει να το πάρω απόφαση.
Πληγώνω τους ανθρώπους γύρω μου. Πόσο θα αντέξουν να με βλέπουν να κυλιέμαι σε έναν βούρκο. Και δε μου πάει αυτό το βλέμμα, ρε γαμώτο. Μου αξίζει να χαμογελάω. Μου αξίζει να κάνω όνειρα. Κάποτε έφτιαχνα στο μυαλό μου μια ζωή για μένα. Την είχα κλειδώσει σε ένα συρτάρι και άρχισε να μουχλιάζει. Τώρα σκέφτομαι να ξεκινήσω να την γράφω από την αρχή.
