Μια ζωή τρέχεις για τους άλλους, για σένα ποιος θα τρέξει;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έδινα πάντα προτεραιότητα στους άλλους. Τι θέλουν οι άλλοι, μην τους κακοκαρδίσω, μην αρνηθώ κάτι και φανώ κακιά, να πω «ναι» γιατί έτσι θα μου κάνουν παρέα οι τάδε.
Κι εγώ; Πού ήμουν εγώ; Πουθενά!
Κι όμως. Εκεί ήμουν και πιεζόμουν και «κλωτσούσα» γιατί μέσα μου ήξερα ότι κάτι κάνω λάθος απλώς δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Χρειάστηκε πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να καταλάβω τι μου έφταιγε. Γιατί κάτι μου έφταιγε και τρωγόμουν με τα ρούχα μου.
Έμαθα, λοιπόν, να με βάζω πρώτη προτεραιότητα. Να δίνομαι, αλλά να μην ξοδεύομαι. Να βάζω όρια και στον εαυτό μου, δηλαδή. Όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στις παρορμήσεις μου, στους αυθορμητισμούς μου, στις γρήγορες αποφάσεις μου.
Κάτσε και σκέψου. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να τρέχεις για τον φίλο που σε χρειάζεται, αλλά μην αφήσεις κάτι σημαντικό δικό σου εκείνη την ώρα. Έμαθες ότι ναι, βοήθα τον συνάνθρωπό σου, αλλά να μην παρατάς τη δουλειά σου γι' αυτό. Έμαθες πολλά στη μέχρι τώρα διαδρομή σου.
Με δύσκολο τρόπο, αλλά να είσαι περήφανη που τα έμαθες.
Έχω δει άνθρωπο να διαλύεται κυριολεκτικά από την υπερπροσφορά. Να χάνει τον εαυτό του, να χάνεται σε έναν κυκεώνα υποχρεώσεων παντού, σε όλους. Τρόμαξα κι εκεί συνήλθα! Εκεί είπα «Κατερίνα, άφησε κάτι, δε βγαίνει αλλιώς».
Και άφησα, και αφέθηκα να χαλαρώσω χωρίς να σταματήσω ποτέ να δίνω. Μόνο που δίνω όταν μπορώ, όταν αυτό δε μου κοστίζει την υγεία μου, ψυχική και σωματική. Και μέσα από αυτό, νιώθω πολύ πιο όμορφα απ’ ό,τι ένιωθα παλιότερα. Γιατί το να δίνεις, χωρίς να ξοδεύεσαι, χωρίς να σε κουράζει, είναι απλώς τέλειο!
