Ψάξε με, μη με αφήνεις να χαθώ.
Κοίτα στον καθρέφτη σου και γύρεψέ με στο πρόσωπό σου. Κάπου εκεί θα είμαι. Γύρω από τις κόρες των ματιών σου περιστρέφομαι και κάθε μέρα παλεύω να παραμείνω.
Ίσως να κρέμομαι λίγο πιο χαμηλά, στις άκρες των χειλιών σου. Μοιάζω με τις λέξεις, εκείνες που δεν τολμάς να πεις. Εκείνες που κρατάς καλά φυλαγμένες και τρέμεις το άκουσμά τους. Άφησε τον ήχο τους να σπάσει τη σιωπή και φώναξέ με, θα σε ακούσω.
Μη μου γυρίζεις την πλάτη. Μη με προσπερνάς. Κράτα αναμμένη τη φλόγα μου και κάνε τη δική σου φλόγα. Δώσ’ της πνοή απ’ την ανάσα σου και αέρα από την αύρα σου.
Βρες το μονοπάτι, εκείνο το κρυφό, εκείνο που στοιχειώνει τις νύχτες σου και κάν’ το δρόμο να περάσω. Κι ύστερα, γέμισέ το με φως, να λείψω απ’ τα σκοτάδια μου.
Κι αν είμαι αυτό που θέλεις να αποφύγεις, εκείνο το αγκάθι που τρυπά τα σωθικά σου, μη με πετάς. Άσε με σε μια γωνιά της ψυχής σου, άσε με κάπου να υπάρχω.
Μη με αφήνεις να χαθώ.
