Πόση ανάγκη έχουμε να πιστέψουμε σε ένα «για πάντα»;

Πόση ανάγκη έχουμε να πιστέψουμε σε ένα «για πάντα»;

Πόση ανάγκη έχουμε να πιστέψουμε σε ένα «Για Πάντα»;
Πόσο διψάμε για να το ακούσουμε έστω.

Δυο μικρές λέξεις με μια τόσο μεγάλη σημασία.
Όμως τελικά μετράει περισσότερο να το ακούσουμε ή να το φτιάξουμε; Αναρωτιέμαι αρκετά συχνά, αν υπάρχει ή αν το επινοούμε οι ίδιοι για να καλύψουμε την ανασφάλειά μας.

Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι χανόμαστε στην μετάφραση, μπερδευόμαστε με τα ίδια μας τα συναισθήματα, με τις ανάγκες μας, με τα θέλω μας. Προκειμένου να ζήσουμε τον μεγάλο έρωτα ήμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε πολλά και να πούμε ακόμα περισσότερα.

Για Πάντα…

Βαρύγδουπη δήλωση. Είναι τόσο γεμάτη που σχεδόν μας τρομάζει. Ένας άνθρωπος που θα είναι εκεί για εμάς στις καλές και στις άσχημες μέρες μας, στις χαρές και στις λύπες. Ένας άνθρωπος που με ένα του χαμόγελο θα φωτίζει το δικό μας σκοτάδι, που με μια του αγκαλιά θα ηρεμεί το μέσα μας.

Ένας άνθρωπος που θα είναι Πάντα εκεί για να μας πει πως όλα θα πάνε καλά και να μας καθησυχάζει.

Αναρωτιόμαστε αν είναι εφικτό να συμβεί αυτό στις μέρες μας, όταν οι περισσότερες σχέσεις από την αρχή έχουν ημερομηνία λήξης. Ίσως να ακούγεται ανέλπιστα ρομαντικό το σενάριο του  «εγώ κι εσύ για πάντα μαζί»’, όμως όχι κι ανέφικτο. Θέλει πολύ δουλειά κι από τις δύο πλευρές για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο. Απαιτεί θυσίες και χρόνο για να λειτουργήσει μια σχέση, σεβασμό κι αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Δεν αρκεί να το λες μόνο, χρειάζεται και να το δείχνεις, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή.

Και πάλι δεν μπορεί να στο εγγυηθεί κανείς, ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός γι’ αυτό μην βιαστείς για να το πεις και μην βιάζεσαι για να το νιώσεις.

Ειδικά στην δική μας εποχή που οι άνθρωποι σταμάτησαν να πιστεύουν και να εμπιστεύονται.

Κάνε το δικό σου «Για πάντα» να είναι «Για όσο»...

Και που ξέρεις, ίσως το δικό σου  «Για Όσο» φτάσει στο  «Για Πάντα»...

Μαρία Χριστίνα Σωτήρου