Πολλές φορές νιώθω σαν να μου δόθηκε κι εμένα, μαζί με το παιδί μου, μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Σαν να ζούσα σε σκοτεινό δωμάτιο για καιρό και ξαφνικά να ανοίχτηκαν μπροστά μου οι πόρτες για εκείνο που είχα ξεγραμμένο.
Δεν με πείραξε ποτέ ο εγκλεισμός που μας επέβαλαν οι νέες συνθήκες της ζωής μας. Έμαθα να κάνω υπομονή. Ίσως να λειτούργησε και θετικά στη δική μας περίπτωση, καθώς έπρεπε η μικρή μου κόρη να μείνει προστατευμένη λόγω των ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων.
Εκείνο όμως που μου έλειψε πολύ είναι το φως. Το λατρεύω το φως. Τη ζέστη του ήλιου πάνω στο δέρμα.
Τις πιο δύσκολες στιγμές, όταν έκλεινα τα μάτια, στα δωμάτια των νοσοκομείων, ονειρευόμουν πως ήμουν ξαπλωμένη στην αφράτη άσπρη άμμο της Σερίφου, και άφηνα το φως να μου καίει τα βλέφαρα.
Πόσο εύκολα είναι τα όνειρα κάτω από τον ήλιο. Κι ας με τράβαγε πάντα πίσω η πραγματικότητα.
Σήμερα, έξι μήνες μετά τη μεταμόσχευση, ο ήλιος βγαίνει ξανά και η όμορφη ζέστη του έφτασε και σ' εμάς.
Τολμώ να ονειρεύομαι και να ελπίζω.
Ανυπομονώ για το φετινό καλοκαίρι, κι ας μη φέρει τίποτα ξεχωριστό.
Αρκεί να φέρει ανεμελιά και ηρεμία, λίγο χρόνο κάτω από τα αλμυρίκια, κάτι από αυτά τα απλά που χάσαμε.
Γιατί όσα εμπόδια κι αν βρεθούν μπροστά μας, πάντα θα ζητάμε το φως του καλοκαιριού.
