Κάποτε ερωτεύτηκα πολύ δυνατά.
Κι έκανα κι εγώ, όπως κι εσύ, το ίδιο λάθος. Προσποιήθηκα για να μ' ερωτευτεί κι εκείνος. Έγινα γλυκιά, νιαούρισα, έδειξα με ένταση τη σέξι πλευρά μου. Έδειξα συγκαταβατική και ήρεμη. Προσποιήθηκα πως έχω το αλάθητο, προσπαθώντας να κερδίσω την εύνοιά του. Ήθελα να πιστέψει πως σαν εμένα δε θα ξαναβρεί.
Πόσα λάθη μαζεμένα, Θεέ μου. Ξέρεις πότε τα κατάλαβα όλα; Όταν αφέθηκα και με ερωτεύτηκε ένας άλλος. Έτσι όπως ακριβώς ήμουν. Με τα νεύρα μου, τις εντάσεις μου και τον εγωισμό μου. Με τη γυναικεία γκρίνια και τα σκέρτσα μου. Με τις ατέλειες και τα λάθη μου. Με την παιδικότητα μα και την ωριμότητα, ανάλογα τη στιγμή. Με τα σκυθρωπά μου βλέμματα και τους φόβους μου. Με τις πυτζάμες μου και τα διαόλια μου. Με τα μαλλιά κοτσιδάκια, χορεύοντας despacito, σφουγγαρίζοντας.
Αυτό θα είμαι για πάντα πια. Ο εαυτός μου. Είναι πιο ερωτεύσιμος από μια δήθεν τελειότητα. Είναι τα στοιχεία που μου δίνουν ταυτότητα. Κι αυτή τη διαφορετικότητα ερωτεύονται οι άνθρωποι. Όσοι έρθουν, καλώς έρθουν. Όσοι όχι, απλά δε κάνουν για μένα. Αλλά όταν έρθουν να έρθουν ακριβώς γι’ αυτό, όχι για την ιδεατή πλευρά μου.
Be always yourself…
